"
Heb je 12 September iets te doen?", vraagt ze.
"
Nou het is eigenlijk niet zo mijn hobby en ik vind het spannend!", zeg ik.
"
Ah joh, kei gezellig!"
In het Julian Thomas handboek staat ergens de regel wanneer iets "eng" is dat je het JUIST moet doen. Een eigenaardige, eigenwijze en spartaanse eigenschap van mij (da's, 3x eigen eigenlijk)
Amersfoort, cafe t' nonnetje 12 September: Jamsessie dusssss
zang, organisator en verlegen meisje maar niet heus: Krystl
drums: Ben Bakker
bas: Kobus Groen
gitaar: Rene van Mierlo
toetsen: Arno Schlijper
gasten: Elske deWal en ondergetekende
Mijn overtuiging is al geruime tijd dat wij niet echt meer een kwalitatief hoogstaande muziekcultuur hebben hier in Nederland. Mondiaal gezien, vraag ik mij af of we de top 3 halen, zeg maar. Men zegt dat je als artiest bepaalde dingen niet mag zeggen. Men zegt zoveel. Feit blijft dat een redelijk aantal liedjes van de afgelopen 15 jaar met het predikaat "hit" van een dermate kwaliteit zijn, dat je je moet afvragen of Nederland een muziekcultuur heeft, ergo mijn ovetuiging. Eerlijkheidshalve dien ik er wel bij te vermelden dat ik A) nooit naar de radio luister B) geen televisie kijk en C) nooit eropuit ga om te zoeken naar sporen van muziekcultuur, dus dat geeft mijn overtuiging niet veel gewicht. Na gisteren heb ik echter die overtuiging zelfs helemaal niet meer. Wij hebben wel degelijk muziekcultuur. Het pure is nog immer actief onder ons. Je moet er wel naar zoeken en het krijgt niet de aandacht die eerdergenoemde liedjes wel krijgen, maar het is er. In sommige cafeetjes bijvoorbeeld. Het muziek maken, het muziek voelen, het bespelen van je instrument, het anticiperen en lol maken met elkaar. Ik was erbij en het was goed. Heel goed. Ik heb me kostelijk vermaakt. Ik heb voor de zoveelste keer genoten van "holy-shit-kan-je-dat-ook-met-je-stemband-doen-Elske-de-Wal". (killer-stemgeluid, killer-timing en killer-lichaamslengte). Ik heb genoten van bovengenoemde muzikanten. Het is heerlijk om ze aan het werk te zien en te horen en te voelen wat er dan gebeurt op zo'n middag.
Er is namelijk iets kinderlijks aan de hand (Oh jee, Julian gaat uitweiden). Wij grote mensen hebben in onze kinderjaren vooral geleerd om al het kinderlijke in ons zo rap mogelijk kapot te knuppelen en te vervangen door geconformeerd en fabrieksmatig gewenst gedrag, in vakjes te denken, in vakjes te doen en zelfs onze omgeving als zodanig te structureren om een deugdelijke maatschappij te waarborgen. Maar toch blijft die innerlijke drang naar 'kind-zijn' en puurheid hoeveel er ook wordt geknuppeld. Om aan die drang of behoefte te voldoen komen mensen af op mensen die niet hun kind-zijn hebben kapot geknuppeld, zoals bijvoorbeeld muzikanten. Zoals Krystl. Zij DOET! Zij DURFT! Zij "IS". Krystl heeft het verloren talent om in het leven te staan en te 'zijn'. Onderschat dat niet. Velen mensen roepen dat je jezelf moet zijn, maar weinig mensen zijn het werkelijk. Zij is puur. En dat is mooi. Wat ik precies bedoel? geen idee. Lees het anders nog maar een paar keer, maar als je ongeveer voelt wat ik bedoel, vind ik het allang goed. En anders samenvattend: Ik bedoel dat het een mooie dag muziek maken was gisteren en ik heb weer eens gezien, gehoord en gevoeld dat muziek maken draait om muziek maken. Dat je muziek niet kunt 'denken' of verstandelijk beredeneren, of in vakjes stoppen. Het is spelen en een soort van professioneel kind-zijn. Zelf vergeet ik dat van tijd tot tijd, maar zo'n middag met Krystl, Elske, Ben, Kobus, Rene, Arno en iedereen in t' cafe helpt me gelukkig weer herinneren waar het om draait. Dankjewel Krystl voor de middag. Dankjewel voor de les. Tot snel. x Julian
