Lopen we bij zo’n kerstboomhangplek om aldaar onze selectie voor dit jaar te maken. Het is al lekker fris wat uiteraard hoort bij deze tijd van het jaar en al dat gezellige handjes wrijven met wat warme adem doet de kerstgedachte alleen maar kracht bijzetten. Krijgt mijn grote schattebout (nee, ik bedoel mijn zoon Chen) een kop warme chocomel van de goede eigenaar van deze kerstboomhangplek. Welk een nobele geste! Echter, de warme chocomel was helemaal niet gewoon warm! Hij was goed voor een lekkere blaar. Chen praat nu al een week met zijn tong uit z’n mond. Top aanvang van de kerst.
Welnu, onderweg naar de auto met de uiteindelijke kolos van een keuze met kluit onder onze armen, hebben Kim en ik verzuring van bepaalde tot dan toe onbekende spieren in en rondom de pols van dichtbij mogen meemaken. Een kerstboom is zeg maar niet zo hanteerbaarr. Is het vermelden van “met kluit” echt een verrijking van je verhaal? Wel, als die er de oorzaak van is dat je de ochtend bent begonnen met een andere kledingkleur. Hoe dan ook, na veel gesjor, gesjouw, geduw en getrek in een aantal net te kleine en te grote potten, staat hij. Het symbool van... ja waar is de kerstboom ook al weer goed voor? (een voor-christelijks (ook wel heidens) vruchtbaarheidssymbool. De groenblijvende boom vertegenwoordigt daarin de vernieuwing van het leven. Het heeft dus in feite niets met de inhoud van het christelijke kerstfeest te maken. Maar de katholieke kerk zou de katholieke kerk niet zijn als het niet een creatieve oplossing bedacht voor de vraag van het volk. Wie zegt dat de kerk niet meegaat met z’n tijd?! Zo vond de kerk dat de driehoeksvorm van de boom zomaar de heilige drie-eenheid kon vertegenwoordigen van de Vader, de Zoon en de Heilige geest en dus invoering kerstboom prima. (Heeeel kort door de bocht).
Terug naar het heden, of eigenlijk naar de toekomst, want volgend jaar ga ik op marktplaats een ruimtepak scoren. Mijn lijf stond immers vol met gaten van het proppen van de naaldboom in zijn pot. Het reageert gewoon sterk op velerlei dingen, zo ook op naaldbomen. Een ruimtepak zou dit euvel enigszins kunnen doen verlichten. Over verlichten gesproken, dat was ook nog iets. Ik ben van de afdeling goed controleren alvorens je iets doet. Zo wist ik met het uitrollen van de kerstverlichting (een gedoe op zich) en de stroom erop zetten exact welke lampjes het deeden en welke niet, om zodoende de probleemgebieden aan te pakken. Heel verstandig, edoch zinloos als je je bedenkt dat het nauwelijks uitmaakt wanneer de lampjes na veel gezucht, geklouter en dergelijke pas besluiten te weigeren met branden wanneer ze zorgvuldig zijn gepositioneerd in de boom... en bedankt. 47 lampjes aandraaien verder, brandt het gevaarte nu eindelijk toch nog wonderschoon. Laat de sneeuw maar komen. Ineens vraag ik mij af hoe een Julian Thomas kerstplaat zou moeten klinken? Een idee heb ik al: My son has a bliiiister, we’re haaaving a wonderful christmasss. If ooonly the lights worked fiiiiiinne and the treeeeee would fit, we’re haaaving a wonderful christmassss. Driving home for Christmassss, when I have fiiirst a half an hour gekrabt, ofnieeee!
Fröhliche weihnachten und ein glückliches neues jahr und auch einen guten rutch.
Die grüβen mit handen und..
dinsdag 15 december 2009
donderdag 19 november 2009
And now the end is near
Soms begrijp ik mezelf niet. En nu is bijvoorbeeld zo'n soms. Die voorbereidingen van mij voor de tour, waar ik het al in een vorig blogje over had, waren zeg maar van het kaliber 'ben je verder wel helemaal in orde?!' Zo ontzettend uitgebreid, onmogelijk en nog veel meer van dat soort woorden om perfectie kracht bij te zetten. Een ernstig zieke vorm van voorbereiden vanuit het oogpunt niets aan het toeval over te laten. In retrospect betekende het in feite de les leren dat ik controle wilde hebben over zaken waar ik geen controle over kon hebben. Er is namelijk, zo ontdek ik steeds, een grens aan controle. Het moment van een optreden zelf is eigenlijk 1 grote NIET-controle. Het ultieme moment van loslaten van alles wat ik ervoor heb gedaan. Al het werk, de analyses, het repeteren; loslaten. gaan. leven. spannend dus. wat ik wil zeggen, want ik ben alweer aan het ratelen als een... ouwe fiets...of iets anders ratelend, is dat ik nu in het bijzondere vaarwater ben terecht gekomen waarbij ik het haast niet kan geloven dat ik er nog maar eentje heb. 27 November in Helmond zal de allerlaatste zijn. Het spel is uit. Lampen uit, afbreken, koffers inpakken, deurtje dicht, een ingewikkeld hoofdstuk in mijn leven; klaar. En wat ik dus nog meer niet kan geloven, is dat ik het niet kan geloven, want ik begon mijn voorbereidingen met een gevoel van als ik dit maar overleef en nu al heb ik een gevoel van waarom is het de laatste? Ik zou willen dat het er meer waren. 286 meer bijvoorbeeld. Het bandje (nog een keer: op drums Andre Hoekstra, op bas lene te Voortwis, op gitaar Jules Pasdeloup) begint steeds meer op elkaar ingespeeld te raken en nu moeten we stoppen. Ik voel me best verdrietig. Ik zie nog maar 1 rode stip op mijn landkaart aan de muur bij Helmond. Alle andere 5 optredens heb ik inmiddels met een speciale zilvermarker gemarkeerd op de kaart. Deze kunnen nooit meer van de kaart worden gewist, wat ook mijn bedoeling is. Deze 6 optredens zijn namelijk heel bijzonder voor mij. Het waren mijn optredens. Maar ook waren het jullie optredens. Jullie waren erbij. Jullie hebben niet alleen een artiest gezien voor het geval het iemand mocht zijn ontgaan, maar juist meer een mens midden in zijn ontwikkeling. Dank jullie voor je support. Dank jullie voor het verspreiden van het nieuws van mijn muziek. Wellicht tot ziens bij de laatste. Tot ziens in Helmond.
Julian
Julian
dinsdag 3 november 2009
Julian Thomas’ worldtour 2009
Nog maar net begonnen en toch al over de helft.. rara politiepet? Ik vind het nu al jammer. Met name omdat ik uit ervaring kan zeggen dat bij de twee theatertours van Motel Westcoast juist die eerste 6 optredens nodig waren om een soort van ritme te kunnen ontwikkelen en om in een ander vaarwater terecht te komen dan... eh nou ja die eerste 6 optredens dus, waarbij ‘zoeken’ iets meer ‘voelen’ wordt. Waarbij spanning verschuift naar gezonde spanning en waarbij... mayonaise, belgische mayonaise wordt om het maar zo uit te leggen (noot aan diegene die op dit moment nog immer in het duister tasten van wat ik bedoel te zeggen: de belgische is lekkerder!). Deze tour met 6 optredens vliegen voorbij. Het bandje en ik beginnen er nu pas een beetje klaar voor te worden om nog 70 optredens te doen. Maar nee, het mocht niet zo zijn.
Verder vind ik het echt heeeeel stoer dat er mensen zijn die een kaartje hebben gekocht voor een optreden van mij. Het is een direct signaal van steun. Dat geldt ook voor de reacties tijdens en na het optreden. Zowel persoonlijk als via kaartjes, de mail en Hyves. Dank u daarvoor. En dan nu nog maar twee te gaan. 14 November in Goirle en 27 November in Helmond. Wat zal ik daarna eens ga doen? Wie het weet mag het zeggen.
Liefs Julian
Verder vind ik het echt heeeeel stoer dat er mensen zijn die een kaartje hebben gekocht voor een optreden van mij. Het is een direct signaal van steun. Dat geldt ook voor de reacties tijdens en na het optreden. Zowel persoonlijk als via kaartjes, de mail en Hyves. Dank u daarvoor. En dan nu nog maar twee te gaan. 14 November in Goirle en 27 November in Helmond. Wat zal ik daarna eens ga doen? Wie het weet mag het zeggen.
Liefs Julian
maandag 19 oktober 2009
Actie
Na mijn eerste try-outoptreden in Zundert gaat mijn minitheatertourtje nu echt beginnen!
A.s. donderdag 22 oktober zal de premièreshow plaatsvinden in Theaterhotel de Oranjerie in Roermond. Om jullie te bedanken voor alle trouwe steun, hebben we in samenwerking met Theaterhotel de Oranjerie een speciale fan-actie opgezet. Wie deze week belt naar de Oranjerie en onder vermelding van "Julian Thomas fan-actie" zijn kaarten bestelt krijgt zijn kaartje voor en tientje in plaats van de normale toegangsprijs. Leuke actie toch? Had je al kaartjes dan is dit misschien dè gelegenheid om een vriend of vriendin eens mee te nemen naar een optreden van mij.
Hoop jullie daar weer te mogen ontmoeten.
Greets Julian
A.s. donderdag 22 oktober zal de premièreshow plaatsvinden in Theaterhotel de Oranjerie in Roermond. Om jullie te bedanken voor alle trouwe steun, hebben we in samenwerking met Theaterhotel de Oranjerie een speciale fan-actie opgezet. Wie deze week belt naar de Oranjerie en onder vermelding van "Julian Thomas fan-actie" zijn kaarten bestelt krijgt zijn kaartje voor en tientje in plaats van de normale toegangsprijs. Leuke actie toch? Had je al kaartjes dan is dit misschien dè gelegenheid om een vriend of vriendin eens mee te nemen naar een optreden van mij.
Hoop jullie daar weer te mogen ontmoeten.
Greets Julian
maandag 12 oktober 2009
Mijn theater overwinning. Weer een deur verder.
Pff, het is allemaal nog aan het zakken, m’n gevoelens en gedachtes omtrent mijn theater-optreden in Zundert. Ergens vind ik het raar en een beetje stom om te zeggen, want rustig maar jongen, waar heb je het eigenlijk over? Je hebt het alleen maar over een optreden hoor! Maar voor mij was het meer dan alleen een optreden. Het was mijn tweede GIGA-strijd met mezelf. Het afgelopen jaar was een persoonlijke crusade door de grotten van Julian. Een weg die onopgemerkt onomkeerbaar was geworden: mijn eigen theateroptreden. Die eerste GIGA-strijd was mijn eerste cd die ik de helft van mijn leven geleden moest en zou maken op mijn manier, op mijn weg. Pas stoppen als ik hem had. Gelukt. En nu het optreden van 3 Oktober 2009 in cultureel centrum te Zundert. Dit zou de eerste van de zes theateroptredens worden. De mijne. Ik kon er niet meer omheen lopen, ik kon er niets anders van maken dan dat ik zou beginnen met mijn theatertour. Een jaar geleden was ik al stilletjes begonnen met nadenken, voorbereiden (en ontkennen), vanwege de toendertijd geplande theatertour die dus te vroeg bleek. Het is gewoon uitstel van executie, want er kwamen nieuwe data en de eerste daarvan zou 3 Oktober worden. Dag en nacht was ik bezig, ook in het weekend 6 maanden lang, op 4 dagen na. Toen heb ik mezelf gedwongen er even uit te stappen en er niet mee bezig te zijn. Een deel van mij kon het maar moeilijk (lees: niet) loslaten. Het deel dat altijd zeikt, het deel dat alles perfect wil, maar ook het deel dat ergens groot gelijk heeft en die oog voor detail heeft en mij niet wil zien falen. Angst inderdaad. Als angst zou lijken op een persoon, zou ik op die persoon lijken. De druk van het niet mogen maken van fouten is een ingewikkeld proces. Zeker als je een project als een theatertour hebt, kom je dat ingewikkeld proces ten volle tegen. Dus tevens bij deze een tip voor vrouwen die willen afvallen: start je eigen theatertour!
Zelfs toen ik naar Zundert reed wilde ik bij elke opmerking die m’n navigatie uitkraamde telkens het tegenovergestelde uitvoeren, om maar zo ver mogelijk van de plek der plekken te geraken. Maar ik wist dat ik dit moest en zou gaan doen. Al had ik de mogelijkheid om ervoor te vluchten, dan had ik dat niet gedaan. Ik ga erdoorheen is mijn motto als men mij al mag betrappen op het hebben van een motto. Dit afgelopen jaar voelde onbekend. Ik begaf me op onbekend terrein in mijn leven. Alles was nieuw, maar ik kreeg al gauw een signaal van de realiteit. Ik herkende mezelf namelijk op de poster bij het theater. Ik werd binnen hartelijk begroet door de mensen van het theater. Ook dan nog hoopt een stemmetje dat het betreffende personeel geen idee heeft wie ik ben en wat ik er kom doen en dat vanavond iets anders op het programma staat en dat eigenlijk heel die Julian Thomas ook de rest van het jaar niet in de boekjes voorkomt. Ik zag de bandleden binnen, ook een bevestiging. Ik zag de mannen van het licht en geluid, een bevestiging. Ik zag het podium en vooral mijn spullen, maar knipperen hielp niet. Bij de soundcheck zag ik allerlei toetsen op m’n piano, maar eigenlijk was ik helemaal murw geslagen van het 6 maanden spelen. Ik moest iets onmogelijks doen: vertrouwen op mijn talent en los laten, de allergrootste nachtmerrie voor het deel in mij waar ik het zojuist over had. Maar gek genoeg had ik 3 weken voor het optreden al een en ander kunnen los laten, hoewel de drang om toch telkens de grip te hervatten enorm was. Ik was in een fase terecht gekomen waarbij ik overtuigd was van mijn ultieme voorbereiding. Ik kon absoluut niets MEER doen wat m’n voorbereidingen naar een hoger plan kon brengen. Alles in mijn macht had ik gedaan. Dat voelde goed. Ik was eindelijk tevreden en de perfectie in mij moest toegeven dat MEER niet mogelijk was. Ik ben overdonderd door alle momenten omtrent het eerste theaterconcert. Overdonderd door de lange weg ernaartoe (nee, Zundert ligt niet ver van mij vandaan, ik bedoel figuurlijk). Vaak is die weg onzichtbaar, omdat men zich blind staart op het einddoel. Bij mij was dat gelukkig niet zo. Ik kon erg genieten van het pad, of in ieder geval de ontwikkelingen duidelijk ervaren, want genieten is misschien een te groot woord. Ook ben ik overdonderd door de momenten NA 3 Oktober, want ik had zo scherp gekeken naar 3 Oktober dat ik mij niet bewust was van het feit dat een 4 Oktober ook nog een mogelijkheid was. Deze dag bestond gewoon niet. Sowieso bestond er niks meer na 3 Oktober. Al met al weer een deur verder. Het is allemaal zo verschrikkelijk boeiend voor diegene die het wil en kan zien. Hoe de innerlijke processen verlopen en hoe heftig het gevecht met jezelf kan zijn. Hoeveel karaktereigenschappen een mens heeft en wat voor listen het gebruikt om je over te halen dingen te doen. In het verlengde van die laatste opmerking wil ik mijn verhaal afsluiten met onderstaande foto.
Liefs Julian
Zelfs toen ik naar Zundert reed wilde ik bij elke opmerking die m’n navigatie uitkraamde telkens het tegenovergestelde uitvoeren, om maar zo ver mogelijk van de plek der plekken te geraken. Maar ik wist dat ik dit moest en zou gaan doen. Al had ik de mogelijkheid om ervoor te vluchten, dan had ik dat niet gedaan. Ik ga erdoorheen is mijn motto als men mij al mag betrappen op het hebben van een motto. Dit afgelopen jaar voelde onbekend. Ik begaf me op onbekend terrein in mijn leven. Alles was nieuw, maar ik kreeg al gauw een signaal van de realiteit. Ik herkende mezelf namelijk op de poster bij het theater. Ik werd binnen hartelijk begroet door de mensen van het theater. Ook dan nog hoopt een stemmetje dat het betreffende personeel geen idee heeft wie ik ben en wat ik er kom doen en dat vanavond iets anders op het programma staat en dat eigenlijk heel die Julian Thomas ook de rest van het jaar niet in de boekjes voorkomt. Ik zag de bandleden binnen, ook een bevestiging. Ik zag de mannen van het licht en geluid, een bevestiging. Ik zag het podium en vooral mijn spullen, maar knipperen hielp niet. Bij de soundcheck zag ik allerlei toetsen op m’n piano, maar eigenlijk was ik helemaal murw geslagen van het 6 maanden spelen. Ik moest iets onmogelijks doen: vertrouwen op mijn talent en los laten, de allergrootste nachtmerrie voor het deel in mij waar ik het zojuist over had. Maar gek genoeg had ik 3 weken voor het optreden al een en ander kunnen los laten, hoewel de drang om toch telkens de grip te hervatten enorm was. Ik was in een fase terecht gekomen waarbij ik overtuigd was van mijn ultieme voorbereiding. Ik kon absoluut niets MEER doen wat m’n voorbereidingen naar een hoger plan kon brengen. Alles in mijn macht had ik gedaan. Dat voelde goed. Ik was eindelijk tevreden en de perfectie in mij moest toegeven dat MEER niet mogelijk was. Ik ben overdonderd door alle momenten omtrent het eerste theaterconcert. Overdonderd door de lange weg ernaartoe (nee, Zundert ligt niet ver van mij vandaan, ik bedoel figuurlijk). Vaak is die weg onzichtbaar, omdat men zich blind staart op het einddoel. Bij mij was dat gelukkig niet zo. Ik kon erg genieten van het pad, of in ieder geval de ontwikkelingen duidelijk ervaren, want genieten is misschien een te groot woord. Ook ben ik overdonderd door de momenten NA 3 Oktober, want ik had zo scherp gekeken naar 3 Oktober dat ik mij niet bewust was van het feit dat een 4 Oktober ook nog een mogelijkheid was. Deze dag bestond gewoon niet. Sowieso bestond er niks meer na 3 Oktober. Al met al weer een deur verder. Het is allemaal zo verschrikkelijk boeiend voor diegene die het wil en kan zien. Hoe de innerlijke processen verlopen en hoe heftig het gevecht met jezelf kan zijn. Hoeveel karaktereigenschappen een mens heeft en wat voor listen het gebruikt om je over te halen dingen te doen. In het verlengde van die laatste opmerking wil ik mijn verhaal afsluiten met onderstaande foto.
Liefs Julian
donderdag 1 oktober 2009
Aftellen
Nog een aantal uren en mijn theatertour gaat beginnen.
Ik merk dat ik nu in de fase zit van “stilte voor de storm”. Dat is eigenlijk al 2 weken zo, maar als ik me na een periode van 6 maanden onstilte ineens rustig begin te voelen, dan durf ik dat niet hardop te geloven, anders ben ik bang dat het weer heel snel weg gaat. Dus leek het mij eerst handig om te kijken of dat ‘rustige’ gevoel van plan was langer bij mij te blijven plakken, of juist bij wijze van vergissing alsnog plaats zou gaan maken voor blinde paniek. Zo van, Oh shit, we hebben hem het verkeerde gevoel gegeven. Hij moet juist blinde paniek, geen yin yang. Maar vooralsnog moet ik zeggen dat ik naar omstandigheden rustig ben. Wellicht zijn de reserves qua blinde paniek gevoelens, die ik al sinds Oktober vorig jaar mocht voelen, volledig uitgeput. Andere reden is uiteraard mijn voorbereiding. Er is niets wat ik niet heb gedaan om zo error-less mogelijk ervoor klaar te zijn. Ik heb zelfs schema’s gemaakt met een uitgebreide analyse van elk liedje waar struikelblokken zijn voor mij. Waarbij het veilige gebied de kleur groen heeft en het struikelblokgebied de kleur oranje. Valt mee he dat ik niet rood heb gepakt. Alleen toen kwam er zo’n theater-uitmarktdag, wat inhoud (of met dt) dat je een paar liedjes komt doen bij een van de desbetreffende theaters en aan het inlooppubliek dat niet zo bekend is met je muziek alvast een tipje van de sluier kunt oplichten, of een topje van de ijsberg, of het hek van de dam, of eh... gewoon kunt laten horen wat je eigenlijk doet. Aldoende kwam ik erachter dat mijn uitgebreide analyse niet geheel in de lijn van mijn verwachting lag, daar de stress-factor bij zo’n uitmarkt gebeuren in verhouding tot de stress-factor wanneer ik thuis in mijn hok zit te spelen van een dusdanig verschil is, dat je kunt stellen dat oranje eigenlijk wel groen moet zijn en andersom. Afijn, de weg ernaartoe was heeeeel leerzaam en ik ben blij dat ik daar een hoop van mee kreeg en dus niet alleen maar heb gekeken naar het einddoel, waardoor ik kan spreken van een geslaagd project, nog voordat ik ergens heb gespeeld. Hmm, toch een beetje yin yang merk ik. Ik hoop tot zaterdag, of een andere keer.
Julian
Ik merk dat ik nu in de fase zit van “stilte voor de storm”. Dat is eigenlijk al 2 weken zo, maar als ik me na een periode van 6 maanden onstilte ineens rustig begin te voelen, dan durf ik dat niet hardop te geloven, anders ben ik bang dat het weer heel snel weg gaat. Dus leek het mij eerst handig om te kijken of dat ‘rustige’ gevoel van plan was langer bij mij te blijven plakken, of juist bij wijze van vergissing alsnog plaats zou gaan maken voor blinde paniek. Zo van, Oh shit, we hebben hem het verkeerde gevoel gegeven. Hij moet juist blinde paniek, geen yin yang. Maar vooralsnog moet ik zeggen dat ik naar omstandigheden rustig ben. Wellicht zijn de reserves qua blinde paniek gevoelens, die ik al sinds Oktober vorig jaar mocht voelen, volledig uitgeput. Andere reden is uiteraard mijn voorbereiding. Er is niets wat ik niet heb gedaan om zo error-less mogelijk ervoor klaar te zijn. Ik heb zelfs schema’s gemaakt met een uitgebreide analyse van elk liedje waar struikelblokken zijn voor mij. Waarbij het veilige gebied de kleur groen heeft en het struikelblokgebied de kleur oranje. Valt mee he dat ik niet rood heb gepakt. Alleen toen kwam er zo’n theater-uitmarktdag, wat inhoud (of met dt) dat je een paar liedjes komt doen bij een van de desbetreffende theaters en aan het inlooppubliek dat niet zo bekend is met je muziek alvast een tipje van de sluier kunt oplichten, of een topje van de ijsberg, of het hek van de dam, of eh... gewoon kunt laten horen wat je eigenlijk doet. Aldoende kwam ik erachter dat mijn uitgebreide analyse niet geheel in de lijn van mijn verwachting lag, daar de stress-factor bij zo’n uitmarkt gebeuren in verhouding tot de stress-factor wanneer ik thuis in mijn hok zit te spelen van een dusdanig verschil is, dat je kunt stellen dat oranje eigenlijk wel groen moet zijn en andersom. Afijn, de weg ernaartoe was heeeeel leerzaam en ik ben blij dat ik daar een hoop van mee kreeg en dus niet alleen maar heb gekeken naar het einddoel, waardoor ik kan spreken van een geslaagd project, nog voordat ik ergens heb gespeeld. Hmm, toch een beetje yin yang merk ik. Ik hoop tot zaterdag, of een andere keer.
Julian
maandag 21 september 2009
Voor de laatste keer bij Barend & van Dorp
Afgelopen donderdag kwamen de 2 bekende tv-iconen nog één keer bij elkaar. Echt voor de aller, allerlaatste keer. En wie mocht er nog meer bij zijn? Juist, Moi! Het was ter gelegenheid van iets speciaals. Al het 1196 uur beeldmateriaal dat ooit van Barend en van Dorp is opgenomen komt online te staan. Reden voor een feestje dus.
Er staat in Hilversum zo’n nieuw gebouw op het mediapark dat de één afgrijselijk vindt en de ander prachtig. Het is op z’n minst spraakmakend! Ik vond het eigenlijk gewoon een groot gebouw, maar dan naar beneden toe?! Het was dus een flat in de grond eigenlijk. Ik kan het niet beter uitleggen, sorry! Anywho, daar ligt praktisch al het beeldmateriaal van Nederland opgeslagen. Allerlei antieke opname machines staan in zuurstofarme ruimtes... te staan. Daar ligt ook al het beeldmateriaal in het azijn. Misschien overdrijf ik lichtelijk, maar goed dat is mij verteld in ieder geval. Doet er niet toe. Alle opnames van Barend en van Dorp inclusief deze allerlaatste en de 2 andere keren dat ik bij hun op visite was staan nu online (www.barendenvandorp.nl).
Verder had ik weer een leuke dag, lekker geluncht met hun, gezellig gebabbeld, lang gewacht en natuurlijk weer een liedje gespeeld!
Er staat in Hilversum zo’n nieuw gebouw op het mediapark dat de één afgrijselijk vindt en de ander prachtig. Het is op z’n minst spraakmakend! Ik vond het eigenlijk gewoon een groot gebouw, maar dan naar beneden toe?! Het was dus een flat in de grond eigenlijk. Ik kan het niet beter uitleggen, sorry! Anywho, daar ligt praktisch al het beeldmateriaal van Nederland opgeslagen. Allerlei antieke opname machines staan in zuurstofarme ruimtes... te staan. Daar ligt ook al het beeldmateriaal in het azijn. Misschien overdrijf ik lichtelijk, maar goed dat is mij verteld in ieder geval. Doet er niet toe. Alle opnames van Barend en van Dorp inclusief deze allerlaatste en de 2 andere keren dat ik bij hun op visite was staan nu online (www.barendenvandorp.nl).
Verder had ik weer een leuke dag, lekker geluncht met hun, gezellig gebabbeld, lang gewacht en natuurlijk weer een liedje gespeeld!
woensdag 9 september 2009
maandag 7 september 2009
Nog een paar weken
Goeiesmiddags!
Afgelopen seizoen ben ik wederom met 'Motel Westcoast' bijna vijftig keer op pad geweest in een hoop theaters. Tijdens deze shows heb ik samen met Syb, Mir en Edward allemaal liedjes uit de jaren ’70 gespeeld van onder andere The Doobie Brothers, The Beach Boys, The Eagles en Fleetwood Mac. Dit was zo leuk dat het tijd was om met mijn muziek de theaters in te gaan. En laat dat nou precies zijn wat dit najaar gaat gebeuren! Jawel, nog een paar weken en mijn allereerste tour gaat beginnen! Woehoe! Goh, de helft van mijn leven geleden had ik besloten om een cd te maken en nu ga ik mijn tourtje doen. Goed bezig! Ja, je kunt maar een droom hebben. Kom gerust langs en koop die kaartjes, als je van mijn muziek houdt en trouwens ook als je twijfelt, want dan haal ik je wel over.
Tot daar! Toedeledoki.
Julian
Afgelopen seizoen ben ik wederom met 'Motel Westcoast' bijna vijftig keer op pad geweest in een hoop theaters. Tijdens deze shows heb ik samen met Syb, Mir en Edward allemaal liedjes uit de jaren ’70 gespeeld van onder andere The Doobie Brothers, The Beach Boys, The Eagles en Fleetwood Mac. Dit was zo leuk dat het tijd was om met mijn muziek de theaters in te gaan. En laat dat nou precies zijn wat dit najaar gaat gebeuren! Jawel, nog een paar weken en mijn allereerste tour gaat beginnen! Woehoe! Goh, de helft van mijn leven geleden had ik besloten om een cd te maken en nu ga ik mijn tourtje doen. Goed bezig! Ja, je kunt maar een droom hebben. Kom gerust langs en koop die kaartjes, als je van mijn muziek houdt en trouwens ook als je twijfelt, want dan haal ik je wel over.
Tot daar! Toedeledoki.
Julian
donderdag 3 september 2009
Uitmarkten en Open Dagen
Op zaterdag 3 oktober begint mijn theatertour. Mocht je alvast een voorproefje willen krijgen van de theatertour dan kan dat.
Op zaterdag 5 september sta ik op de Uitboulevard in Arnhem , het podium achter Musis Sacrum. Het begint om 15.30 uur.
Op zondag 6 september zal ik twee optredens geven op de Uitmarkt in Goirle, Jan van Besouwhuis. om 14.15 uur en de andere om 15.45 uur.
Het laatste optreden is op zondag 13 september tijdens de open dag van theater ’t Speelhuis in
Helmond. De show begint om 16.00 uur.
Kom gerust ‘even’ kijken. Niet in de laatste plaats omdat het ook maar heel ‘even’ is, ergo voorproefje. Tot dan, of tot in het theater.
Op zaterdag 5 september sta ik op de Uitboulevard in Arnhem , het podium achter Musis Sacrum. Het begint om 15.30 uur.
Op zondag 6 september zal ik twee optredens geven op de Uitmarkt in Goirle, Jan van Besouwhuis. om 14.15 uur en de andere om 15.45 uur.
Het laatste optreden is op zondag 13 september tijdens de open dag van theater ’t Speelhuis in
Helmond. De show begint om 16.00 uur.
Kom gerust ‘even’ kijken. Niet in de laatste plaats omdat het ook maar heel ‘even’ is, ergo voorproefje. Tot dan, of tot in het theater.
donderdag 27 augustus 2009
Julian in het programma "Aan talent geen gebrek"
Op vrijdag 28 augustus worden de Cap Awards uitgereikt tijdens het programma “aan talent geen gebrek”. De Cap awards is een verkiezing waarbij negen kandidaten met een handicap strijden om drie Cap Awards. Uit deze winnaars kiest het publiek een winnaar die een jaar lang als ambassadeur ‘Onbeperkt Nederland’ zal vertegenwoordigen.
Julian Thomas zal samen met Do en Mark Goffeney de opening van het programma verzorgen in de vorm van, u raadt het al, een optreden. Dit alles in de vorm van het alombekende nummer Higher Ground van Stevie Wonder
De verkiezingen en het optreden van Julian Thomas zijn vrijdag 28 augustus 2009 te zien op Nederland 1 vanaf 21.25 uur.
donderdag 13 augustus 2009
Action
ik ben zojuist drie kwartier van de ene verbazing in de andere gelopen bij de wat mij betreft gevaarlijkste winkel van nederland, de Action. Holy shit! Die hebben dus alles. Ik heb mezelf 1235 keer serieus moeten afvragen of het artikel waarnaar ik stond te staren daadwerkelijk iets zou gaan toevoegen aan mijn huidige situatie, of dat van mijn gezin. ik moest 1235 x kleur bekennen: "Nee, nodig heb ik het niet echt, maar het is wel handig!". "handig?", vraagt Kim mij. "Kun je mij heel even uitleggen op wat voor manier dit ding handig is?!" Ik denk nog heel even na en besluit aarzelend de douchekop met ledverlichting terug te leggen. Verder heb ik uiteindelijk ook de magische herbruikbare handverwarmer teruggelegd en een slaapzak. "een slaapzak?", "waar heb je die voor nodig?", "ga je kamperen dan?!" "nou", werp ik tegen, "voor als ik ga kamperen ooit...." "Je gaat niet kamperen." En nou komt ie, hou je vast, een van de mooiste veelvuldig gebruikte en tevens allerslechtste weerwoord allertijden met de meest bekrompen inhoudsloze beredenering ooit, waarin elke vorm van logica ontbreekt:
"ja, maar hij was maar 4,79 euro."
Daar loop ik dan, na het met enige tegenzin terugleggen van de douchekop, de handverwarmer en de slaapzak met de resterende 1232 argumenten waarom ik niet meer mee zou moeten gaan, te zwaar beladen met spullen die dan wel helemaal niets toevoegen aan mijn leven, of dat van ons gezin, maar wel het gevoel geven alsof het iets heeft toegevoegd.
"ja, maar hij was maar 4,79 euro."
Daar loop ik dan, na het met enige tegenzin terugleggen van de douchekop, de handverwarmer en de slaapzak met de resterende 1232 argumenten waarom ik niet meer mee zou moeten gaan, te zwaar beladen met spullen die dan wel helemaal niets toevoegen aan mijn leven, of dat van ons gezin, maar wel het gevoel geven alsof het iets heeft toegevoegd.
maandag 20 juli 2009
Theatertour
Ik heb een "jaar-agenda-overzicht-ding" aan de muur hangen ter grote van een voetbalveld. schema’s grafieken, tekstbestanden en allerlei post-its met hersenspinsels hangen keurig gerangschikt... her en der... terwijl de muziek van 'Mission Impossible' door m’n hoofd klinkt. Aan het einde van elke dag zet ik dan een kruisje op het voetbalveld-briefje. Elke dag kom ik zodoende dichterbij de dag van het zwaard. Het is ook wel de dag van de Phoenix hoor, begrijp me niet verkeerd. Ik besef heel goed dat ontwikkeling en groei meestal alleen komen door turbulente periodes in het leven. En turbulent is mijn leven wel te noemen. Maar ja peoples, het is wel mijn eerste tour! Dat is op z’n minst een klein beetje spannend. Ik ben regelmatig eerder wakker dan de merel, de vroegste zangvogel aller vogels en bevind mij in een staat van overmeestert zijn door de volgende allerminst serene gedachte: “AAAAARRRRGGGHHHH!”
Hoe dan ook, het is dat ik weet dat het zomer is, maar eigenlijk zie ik louter toetsen en teksten op een dag met al dat uitzoeken. Ik wil namelijk straks in het theater ook een aantal bestaande liedjes doen. Covers heet dat. Liedjes die ik mooi vind, of waar ik anderszins een connectie mee heb of had. En elke 22 minuten springt er weer een nieuwe titel door mijn hoofd waarvan ik dan denk: “Hoe is het mogelijk dat ik die over het hoofd zag?!” gevolgd door blinde paniek en een nog opgejaagder gevoel dat ik me dus beter zou moeten concentreren op het graven naar alle liedjes die ik ooit in mijn leven heb gehoord met de stempel: Heel erg in orde! Het zijn er inmiddels super veel en ook nog uit praktisch elke muziekstijl. Een flinke kluif dus. Ik ben eigenlijk net zo benieuwd als jullie wat ik uiteindelijk ga doen. We zullen zien. Nee, we zullen horen.
Hoe dan ook, het is dat ik weet dat het zomer is, maar eigenlijk zie ik louter toetsen en teksten op een dag met al dat uitzoeken. Ik wil namelijk straks in het theater ook een aantal bestaande liedjes doen. Covers heet dat. Liedjes die ik mooi vind, of waar ik anderszins een connectie mee heb of had. En elke 22 minuten springt er weer een nieuwe titel door mijn hoofd waarvan ik dan denk: “Hoe is het mogelijk dat ik die over het hoofd zag?!” gevolgd door blinde paniek en een nog opgejaagder gevoel dat ik me dus beter zou moeten concentreren op het graven naar alle liedjes die ik ooit in mijn leven heb gehoord met de stempel: Heel erg in orde! Het zijn er inmiddels super veel en ook nog uit praktisch elke muziekstijl. Een flinke kluif dus. Ik ben eigenlijk net zo benieuwd als jullie wat ik uiteindelijk ga doen. We zullen zien. Nee, we zullen horen.
vrijdag 17 juli 2009
Michael Jackson
Ik heb weer een nieuw filmpje gemaakt en op youtube gezet. Ik heb een poging gedaan een stukje van “Man in the mirror” op te nemen, terwijl die eigenlijk al geniaal was opgenomen door Michael Jackson zelf. Maar ik moest het doen. Hij is onlosmakelijk verbonden met mijn opgroeien in de muziek. Anders gezegd; er hebben in heel mijn leven maar 2 posters aan mijn muur mogen hangen. Zo belangrijk was en is hij voor mij geweest. Spijtig zijn overlijden, maar tjongejonge wat een materiaal heeft die gast achtergelaten zeg! Poe hey. Ik ben massa’s trots op hem en zal het altijd zijn.
Greets Julian
Greets Julian
dinsdag 23 juni 2009
Call You en Jaz....
Call You gaat de nieuwe single worden. Het liedje gaat over hoe moeilijk het soms kan zijn om een stap te zetten in het leven, vooral als je eigen gedachten in de weg zitten. Een vriend van mij heeft een negatieve ervaring opgedaan uit een vorige relatie. Sindsdien is het vrij ingewikkeld om toch zichzelf weer over te geven aan het leven & aan de liefde en gewoon te gaan, omdat dat juist bij de vorige keer zo mis ging. Met dit lied spreek ik de hoop uit dat hij toch een keer de poging zal wagen om te ‘call you’ en het leven en de liefde te omarmen, zelfs als dat betekent dat je soms een flinke deuk kan oplopen. Ik ben duim aan het draaien als een gek (nee, je las het goed. Het was geen schrijffout). Ik en dus duim aan het draaien dat ´Call You´ hier en daar en weer hier en ook weer daar te horen zal zijn en mogelijkerwijs zelfs wordt opgepikt als alleraardigst wijsje voor oneindig lang draaien op ontelbare radiostations. Ik hoop dat eenieder die het hoort het liedje kan waarderen. De tijd zal het leren. Anders ik wel.
Jaz
Roel van Velzen kwam nog even langs op m’n website om ons gezin sterkte te wensen. Dat vond ik heel lief van hem. Ik dacht gelijk, nou moet iedereen hem steunen door zijn cd te gaan halen, maar ik kwam erachter dat iedereen dat allang had gedaan, gezien het feit dat hij in de album top 100 op 8 stond. Dus dan herzie ik mijn bedenksel en vind ik dat iedereen mijn cd maar moet gaan halen om hem te steunen..
Voor alle mensen die zich afvragen hoe ik me voel: instabiel.
Ik heb het nog steeds niet helemaal binnen laten komen en merk dat dat ook onmogelijk is. Het is informatie die voor mij zo onbegrijpelijk is als de afstand tot de zon, danwel het formaat van de zon, gepaard met een gevoel van... eh.. alsof iemand een granaat in mijn hart heeft laten ontploffen. Ik zou er heel dit toetsenbord onherkenbaar van kunnen laten worden door mijn eindeloos getyp van wat er in mij naar buiten wil, maar daar schiet niemand iets mee op, mij incluis. Om toch iets te zeggen:
Ik had mijn zoontje vast in mijn armen. Hij deed het niet en hij zal het nooit doen. (hier een lange, lange pauze) Ik kan hem niet meer vasthouden. Ik kan hem nooit meer zien. Met zijn voeten zal hij niet 1 stap zetten en op z’n knie zal geen schaafwond komen. Het geluid van muziek, of van de zee zal hij niet horen. Een lekkere warme douche. Kijken naar mooie meisjes. Zijn toekomstige vrouw (of vriend) zal het zonder hem moeten doen. Een zoen. De geur van de lente (herstel, een kroket). De lijst is eindeloos. Ik mis je Jaz.
Jaz
Roel van Velzen kwam nog even langs op m’n website om ons gezin sterkte te wensen. Dat vond ik heel lief van hem. Ik dacht gelijk, nou moet iedereen hem steunen door zijn cd te gaan halen, maar ik kwam erachter dat iedereen dat allang had gedaan, gezien het feit dat hij in de album top 100 op 8 stond. Dus dan herzie ik mijn bedenksel en vind ik dat iedereen mijn cd maar moet gaan halen om hem te steunen..
Voor alle mensen die zich afvragen hoe ik me voel: instabiel.
Ik heb het nog steeds niet helemaal binnen laten komen en merk dat dat ook onmogelijk is. Het is informatie die voor mij zo onbegrijpelijk is als de afstand tot de zon, danwel het formaat van de zon, gepaard met een gevoel van... eh.. alsof iemand een granaat in mijn hart heeft laten ontploffen. Ik zou er heel dit toetsenbord onherkenbaar van kunnen laten worden door mijn eindeloos getyp van wat er in mij naar buiten wil, maar daar schiet niemand iets mee op, mij incluis. Om toch iets te zeggen:
Ik had mijn zoontje vast in mijn armen. Hij deed het niet en hij zal het nooit doen. (hier een lange, lange pauze) Ik kan hem niet meer vasthouden. Ik kan hem nooit meer zien. Met zijn voeten zal hij niet 1 stap zetten en op z’n knie zal geen schaafwond komen. Het geluid van muziek, of van de zee zal hij niet horen. Een lekkere warme douche. Kijken naar mooie meisjes. Zijn toekomstige vrouw (of vriend) zal het zonder hem moeten doen. Een zoen. De geur van de lente (herstel, een kroket). De lijst is eindeloos. Ik mis je Jaz.
donderdag 18 juni 2009
Van Libelle Zomerweek tot Motel Westcoast
Libelle Zomerweek
Alweer een paar weken geleden stond er een groot feest gepland voor de Libelle Zomerweek, waar ik ook voor gevraagd was om te spelen met m’n bandje. Dat was eigenlijk ontzettend spannend. Ik ben nog maar net 8 weken mijn zoon Jaz verloren en ik wist natuurlijk niet wat voor uitwerking een optreden op mij zou hebben in deze situatie. Het was niet ondenkbaar dat door gebrek aan concentratie, of overmande emoties ik totaal niet meer zou weten waar ik mee bezig zou zijn op het moment van zingen/ spelen. Een black-out ligt dan al snel op de loer en dat is niet geheel wenselijk bij een optreden. Het ging gelukkig goed en de mensen reageerden allen positief. Het was lekker druk in het tentje waar we speelden, dus dat was prettig. Mensen bleven ook luisteren en wiebelen (bewegen op de maat, of net ernaast trouwens soms ook). Hoe dan ook het was erg pittig, doch geslaagd!
Foto: seizetheday.nl
Club Dauphine
Ik heb ook nog een club-optreden gedaan in Amsterdam: “Club Dauphine”. Zo cool, want het is eigenlijk iets wat ik zelf ook al eeuwenlang graag zie in mijn stad. “Wat is het dan Julian?”, Nou, een soort cafe/ eetgelegenheid-ding, heel loungie, waar een (hele goeie) huisband speelt die dan topartiesten begeleidt en de bezoekers zodoende een gevarieerd avondje muziek bezorgt, onderwijl ze een lekker hapje en drankje kunnen nuttigen. Er zijn telkens 8 artiesten en ze wisselen elkaar af, maar doen ook met elkaar mee waar het kan en mag. (Dat noemen ze ‘Jammen’) Echt heel leuk, want het is toch muziek maken op hoog niveau, te weten nul komma nul voorbereiding en gewoon gaan! Da’s spannend en verrassend. Het waren super artiesten en ook ikzelf zong er niet naast. Het waren zulke fijne mensen en ik heb er weer een stel muzikale vrienden bij kan ik je zeggen.
Motel Westcoast
Dan had ik ‘het’ moeilijke optreden met Motel Westcoast in Drachten. Dit was namelijk het optreden dat toen niet door kon gaan. Twee maanden later stond ik voor een nieuwe poging in Drachten. Ik had het zwaar, laten we het daar bij houden. Maar ik heb het gedaan!
Met Motel Westcoast stonden we verder deze week op een festival in Veenendaal waar we precies een jaar geleden ook al stonden. Dat was toen echt heel leuk. Gingen we met de hele crew op een veldje voetballen alvorens het optreden zou beginnen en dat was dit jaar niet anders. Het laatste optreden van mijn ‘testweek’ stond gepland in Bloemendaal. Dit was namelijk het openluchtconcert in Caprera. Ik was samen met Kim gegaan, die sinds 17 April het huis niet meer uit was geweest. We zijn een beetje vroeg gegaan om op het strand de wind te vragen wat rotzooi weg te blazen. Het was prachtig weer en ik heb op een terras een heerlijke bak met yoghurt & muesli gegeten. Niet dat zoiets nu direct wereldnieuws is, maar voor diegene die zich gewoon afvragen wat ik dan eet, dat dus bijvoorbeeld. (Eerlijkheid gebied voorstaande zin te verduidelijken met het volgende: het is dat ze geen groentekroket, danwel garnalenkroket hadden, of eigenlijk wat dat aangaat gewoon no-matter-what-voor kroket met mosterd, want anders had ik die gepakt.)
Alweer een paar weken geleden stond er een groot feest gepland voor de Libelle Zomerweek, waar ik ook voor gevraagd was om te spelen met m’n bandje. Dat was eigenlijk ontzettend spannend. Ik ben nog maar net 8 weken mijn zoon Jaz verloren en ik wist natuurlijk niet wat voor uitwerking een optreden op mij zou hebben in deze situatie. Het was niet ondenkbaar dat door gebrek aan concentratie, of overmande emoties ik totaal niet meer zou weten waar ik mee bezig zou zijn op het moment van zingen/ spelen. Een black-out ligt dan al snel op de loer en dat is niet geheel wenselijk bij een optreden. Het ging gelukkig goed en de mensen reageerden allen positief. Het was lekker druk in het tentje waar we speelden, dus dat was prettig. Mensen bleven ook luisteren en wiebelen (bewegen op de maat, of net ernaast trouwens soms ook). Hoe dan ook het was erg pittig, doch geslaagd!
Foto: seizetheday.nl
Club Dauphine
Ik heb ook nog een club-optreden gedaan in Amsterdam: “Club Dauphine”. Zo cool, want het is eigenlijk iets wat ik zelf ook al eeuwenlang graag zie in mijn stad. “Wat is het dan Julian?”, Nou, een soort cafe/ eetgelegenheid-ding, heel loungie, waar een (hele goeie) huisband speelt die dan topartiesten begeleidt en de bezoekers zodoende een gevarieerd avondje muziek bezorgt, onderwijl ze een lekker hapje en drankje kunnen nuttigen. Er zijn telkens 8 artiesten en ze wisselen elkaar af, maar doen ook met elkaar mee waar het kan en mag. (Dat noemen ze ‘Jammen’) Echt heel leuk, want het is toch muziek maken op hoog niveau, te weten nul komma nul voorbereiding en gewoon gaan! Da’s spannend en verrassend. Het waren super artiesten en ook ikzelf zong er niet naast. Het waren zulke fijne mensen en ik heb er weer een stel muzikale vrienden bij kan ik je zeggen.
Motel Westcoast
Dan had ik ‘het’ moeilijke optreden met Motel Westcoast in Drachten. Dit was namelijk het optreden dat toen niet door kon gaan. Twee maanden later stond ik voor een nieuwe poging in Drachten. Ik had het zwaar, laten we het daar bij houden. Maar ik heb het gedaan!
Met Motel Westcoast stonden we verder deze week op een festival in Veenendaal waar we precies een jaar geleden ook al stonden. Dat was toen echt heel leuk. Gingen we met de hele crew op een veldje voetballen alvorens het optreden zou beginnen en dat was dit jaar niet anders. Het laatste optreden van mijn ‘testweek’ stond gepland in Bloemendaal. Dit was namelijk het openluchtconcert in Caprera. Ik was samen met Kim gegaan, die sinds 17 April het huis niet meer uit was geweest. We zijn een beetje vroeg gegaan om op het strand de wind te vragen wat rotzooi weg te blazen. Het was prachtig weer en ik heb op een terras een heerlijke bak met yoghurt & muesli gegeten. Niet dat zoiets nu direct wereldnieuws is, maar voor diegene die zich gewoon afvragen wat ik dan eet, dat dus bijvoorbeeld. (Eerlijkheid gebied voorstaande zin te verduidelijken met het volgende: het is dat ze geen groentekroket, danwel garnalenkroket hadden, of eigenlijk wat dat aangaat gewoon no-matter-what-voor kroket met mosterd, want anders had ik die gepakt.)
woensdag 13 mei 2009
Slechts enkele weken...
Het is nu exact 2 weken geleden dat Jaz werd geboren en op dit uur hadden Kim en ik onze eerste en tevens laatste momenten samen met Jaz in het ziekenhuis.
Het voelt als 2 maanden geleden. Zoveel zware keuzes moeten maken in een belachelijk kort tijdsbestek dat heel je gevoel van tijd helemaal verloren raakt. Zoveel emoties gevoeld. En nog.
We zijn hier in het westen gespecialiseerd om altijd vooruit te plannen, vooruit te denken, te controleren, structuur aan te brengen en orde te scheppen. Dat zorgt voor verwachtingen.
Dat na 8 maanden zwangerschap het leven je op een verkeerd, nee wacht ‘ander’ spoor zet hadden we niet verwacht. Niemand eigenlijk. We weten allemaal van het bestaan ervan. Allemaal hebben we wel eens gehoord over verschrikkelijke dingen, zoals de dood en helaas maken een aantal het ook mee, maar in feite hebben we op school geleerd wat een berg- en dalparabool is, hoe je taart zegt in het frans (gateau), hoe je een koeienoog moet ontleden (ik was die dag niet op school, prijs de heer), waarom de romeinen….eh… deden wat ze deden (ik was die dag ook niet op school, prijs de heer), hoe je een degelijke lay-up maakt enzovoorts. Ik kan me niet herinneren dat ik ook maar iets over ‘het leven’ geleerd heb. En aan de vele reacties van alle vrienden, kennissen enzo te merken, ben ik niet de enige geweest. Controle en verwachtingen en geen situaties waarin woorden ons ontbreken. Toch heeft ‘het leven’ af en toe andere plannen. Als je dat maar weet. We hebben het zwaar, maar ik ben heel trots op Kim. Hoe sterk ze zich heeft gehouden tijdens de eerste uren dat we wisten dat Jaz z’n hart stil stond. Tijdens de gesprekken die we in de nacht op de bank hadden, het in elkaars armen janken en toch al bezig waren met bizarre keuzes over de bijzondere bevalling die ons te wachten stond. Obductie, of niet? Crematie en begraven. Hoe wij afscheid wilden nemen van Jaz. Afscheid, terwijl die trein van verwachtingen en orde al 8 maanden in volle vaart vooruit stevende op nieuw leven. Alles was klaar. Z’n bedje, z’n kleren, de kaartjes, de bedankjes, z’n speentjes, z’n luiers. Afscheid.
Ik had rap door dat ik in een hoofdstuk was beland dat ik niet fijn ging vinden. Ik wist ook dat het een hoofdstuk was waar ik niet uit kon ontsnappen. Ik kon niet gauw een ander boek pakken. Ik kon niet terug. Ik probeerde nog verschillende keren opnieuw te lezen, alsof ik niet goed begreep wat er stond. Dat heb ik vele dagen geprobeerd, nu trouwens nog wel eens. Maar er staat telkens hetzelfde. Jaz is dood. Ik kon er alleen maar doorheen; op 2 manieren. Blind, handen voor de ogen en rennen. De ontkenning. Of rechte rug, door wandelen, ogen open, klappen opvangen en eigenlijk het leven ontmoeten en echt spontane keuzes maken, jezelf en elkaar werkelijk tegenkomen… want dit stond niet gepland. Echt elk nieuw uur op je verstand en gevoel vertrouwen. Op elkaar vertrouwen en weten dat ook dit te tillen is uiteindelijk. Trots op Kim dus, dat ook zij wist wat haar en ons te wachten stond en toch doorliep, verslagen weliswaar, maar toch doorliep. Dat je samen onbekend terrein bewandelt en ook hierover dezelfde normen blijkt te hebben. Het bevestigt allemaal nog maar eens dat het bijzondere gevoel dat ik had 14 en een half jaar geleden, niet voor niks bijzonder was. We krijgen nog dagelijks klappen van het leven. We betrappen onszelf er nog op dat we soms denken dat iedereen een spelletje speelt en dat dadelijk Jaz gewoon geboren wordt. Het lijkt inderdaad gewoon een slechte film, zoals ook wel wordt gezegd.
Ikzelf zeg in ‘don’t ever let it get you down’ Life’s specialty seems to be watching you fail . En ‘fail’ kan ook wel worden vervangen door ‘suffer’ (nee, niet het nederlandse woord) Maar misschien is het uiteindelijk ‘Grow’.
Het is in ieder geval mijn persoonlijke ervaring, meerdere keren, dat pijn je de mogelijkheid geeft om te groeien. Als je het kunt zien. Maar ook als je net als ik niet teveel gelooft in berg- en dalparabolen, of de Romeinen, maar juist meer in het leven.
Liefs en dank jullie wel voor de lieve woorden, ook al hadden jullie er geen woorden voor. Het voelt wel zo.
Julian
Het voelt als 2 maanden geleden. Zoveel zware keuzes moeten maken in een belachelijk kort tijdsbestek dat heel je gevoel van tijd helemaal verloren raakt. Zoveel emoties gevoeld. En nog.
We zijn hier in het westen gespecialiseerd om altijd vooruit te plannen, vooruit te denken, te controleren, structuur aan te brengen en orde te scheppen. Dat zorgt voor verwachtingen.
Dat na 8 maanden zwangerschap het leven je op een verkeerd, nee wacht ‘ander’ spoor zet hadden we niet verwacht. Niemand eigenlijk. We weten allemaal van het bestaan ervan. Allemaal hebben we wel eens gehoord over verschrikkelijke dingen, zoals de dood en helaas maken een aantal het ook mee, maar in feite hebben we op school geleerd wat een berg- en dalparabool is, hoe je taart zegt in het frans (gateau), hoe je een koeienoog moet ontleden (ik was die dag niet op school, prijs de heer), waarom de romeinen….eh… deden wat ze deden (ik was die dag ook niet op school, prijs de heer), hoe je een degelijke lay-up maakt enzovoorts. Ik kan me niet herinneren dat ik ook maar iets over ‘het leven’ geleerd heb. En aan de vele reacties van alle vrienden, kennissen enzo te merken, ben ik niet de enige geweest. Controle en verwachtingen en geen situaties waarin woorden ons ontbreken. Toch heeft ‘het leven’ af en toe andere plannen. Als je dat maar weet. We hebben het zwaar, maar ik ben heel trots op Kim. Hoe sterk ze zich heeft gehouden tijdens de eerste uren dat we wisten dat Jaz z’n hart stil stond. Tijdens de gesprekken die we in de nacht op de bank hadden, het in elkaars armen janken en toch al bezig waren met bizarre keuzes over de bijzondere bevalling die ons te wachten stond. Obductie, of niet? Crematie en begraven. Hoe wij afscheid wilden nemen van Jaz. Afscheid, terwijl die trein van verwachtingen en orde al 8 maanden in volle vaart vooruit stevende op nieuw leven. Alles was klaar. Z’n bedje, z’n kleren, de kaartjes, de bedankjes, z’n speentjes, z’n luiers. Afscheid.
Ik had rap door dat ik in een hoofdstuk was beland dat ik niet fijn ging vinden. Ik wist ook dat het een hoofdstuk was waar ik niet uit kon ontsnappen. Ik kon niet gauw een ander boek pakken. Ik kon niet terug. Ik probeerde nog verschillende keren opnieuw te lezen, alsof ik niet goed begreep wat er stond. Dat heb ik vele dagen geprobeerd, nu trouwens nog wel eens. Maar er staat telkens hetzelfde. Jaz is dood. Ik kon er alleen maar doorheen; op 2 manieren. Blind, handen voor de ogen en rennen. De ontkenning. Of rechte rug, door wandelen, ogen open, klappen opvangen en eigenlijk het leven ontmoeten en echt spontane keuzes maken, jezelf en elkaar werkelijk tegenkomen… want dit stond niet gepland. Echt elk nieuw uur op je verstand en gevoel vertrouwen. Op elkaar vertrouwen en weten dat ook dit te tillen is uiteindelijk. Trots op Kim dus, dat ook zij wist wat haar en ons te wachten stond en toch doorliep, verslagen weliswaar, maar toch doorliep. Dat je samen onbekend terrein bewandelt en ook hierover dezelfde normen blijkt te hebben. Het bevestigt allemaal nog maar eens dat het bijzondere gevoel dat ik had 14 en een half jaar geleden, niet voor niks bijzonder was. We krijgen nog dagelijks klappen van het leven. We betrappen onszelf er nog op dat we soms denken dat iedereen een spelletje speelt en dat dadelijk Jaz gewoon geboren wordt. Het lijkt inderdaad gewoon een slechte film, zoals ook wel wordt gezegd.
Ikzelf zeg in ‘don’t ever let it get you down’ Life’s specialty seems to be watching you fail . En ‘fail’ kan ook wel worden vervangen door ‘suffer’ (nee, niet het nederlandse woord) Maar misschien is het uiteindelijk ‘Grow’.
Het is in ieder geval mijn persoonlijke ervaring, meerdere keren, dat pijn je de mogelijkheid geeft om te groeien. Als je het kunt zien. Maar ook als je net als ik niet teveel gelooft in berg- en dalparabolen, of de Romeinen, maar juist meer in het leven.
Liefs en dank jullie wel voor de lieve woorden, ook al hadden jullie er geen woorden voor. Het voelt wel zo.
Julian
vrijdag 10 april 2009
Updeet
Ik kom net terug van Radio Gelderland in Arnhem. Ik was op visite bij het programma: “een berg muziek” Heb daar gepraat over het een en ander en vervolgens 2 liedjes gespeeld. Ze hadden daar een vleugel, dus dat is dan weer extra prettig. Niet dat mijn keyboard slecht is, maar er gaat uiteindelijk niets boven een heuse vleugel. Gisteren was ik in Den Haag bij Radio West, van hetzelfde laken en pak, qua praten en wijsjes spelen en Dinsdag was ik bij Giel, je raadt het al idem dito. Het hoeft geen verrassing te zijn wat er morgen in Hilversum (Radio Cappuccino) staat te gebeuren: juist ja; babbelen en spelen. Drukke weken dus. Gewoon laten horen dat Julian wederom een fijne plaat heeft gemaakt zeg maar.
Vandaag was in ieder geval heeeel warm en serieus mooi weer buiten. Ik kon ’s ochtends nog wat “the sun is shining” mee krijgen. Daarna zat ik in de auto en er stond daar bij de waalbrug al een ‘doe-ff-normaal-file’ om 14:00 uur!!!! Hoest mogelijk? Anyway, Ik keek naar buiten en zag de knopjes aan de bomen. Super! Hebben jullie dat ook al gezien? Echt even doen hoor, want dadelijk is het voorbij. Is een prachtig moment! Ik heb de airco uitgezet, want liever 1/3 verse boomlucht gemixt met 2/3 uitlaatgassen en potentiele longprobleem-chemicalien, dan 3/3 airco lucht. Ja, de lente is doorgebroken! (nu ik nog)
Greets Julian
Vandaag was in ieder geval heeeel warm en serieus mooi weer buiten. Ik kon ’s ochtends nog wat “the sun is shining” mee krijgen. Daarna zat ik in de auto en er stond daar bij de waalbrug al een ‘doe-ff-normaal-file’ om 14:00 uur!!!! Hoest mogelijk? Anyway, Ik keek naar buiten en zag de knopjes aan de bomen. Super! Hebben jullie dat ook al gezien? Echt even doen hoor, want dadelijk is het voorbij. Is een prachtig moment! Ik heb de airco uitgezet, want liever 1/3 verse boomlucht gemixt met 2/3 uitlaatgassen en potentiele longprobleem-chemicalien, dan 3/3 airco lucht. Ja, de lente is doorgebroken! (nu ik nog)
Greets Julian
woensdag 8 april 2009
maandag 6 april 2009
Morgenochtend bij GIEL op 3FM
Morgen ben ik te gast bij de ochtendshow van Giel Beelen op Radio 3FM. Ik zal daar uiteraard 'The Sun is Shining' gaan spelen. Luisteren dus, morgenochtend naar 3FM.
dinsdag 31 maart 2009
'The Sun is Shining' op playlist Radio2
Het einde van Motel Westcoast nadert! Dat is heel spijtig. Maar naar alle waarschijnlijkheid zal de Phoenix wederom uit zijn as herrijzen binnen afzienbare tijd. Je weet het nooit.Maar eerst ga ik me volledig concentreren op mijn theatertour in het najaar.
Verleden week was ik ook weer op visite geweest bij het radioprogramma van Cindy de Koning bij Omroep Brabant. Gezellig gebabbeld en 2 liedjes gespeeld. Cindy vertelde mij ook dat ik Week-CD was, hetgeen natuurlijk zeer prettig is!
Verder was ik zaterdag bij het radioprogramma ´TROS Muziekcafé´ van Daniel Dekker op Radio 2. Daar heb ik zeer prima met m’n bandje gespeeld (dezelfde geniale gasten die ook de plaat hebben ingespeeld). Het is trouwens ook erg prettig dat ´The Sun is Shining´ op de playlist staat van Radio2! Volgende week zaterdag 11 april ben ik trouwens weer bij Radio2, maar dan bij het NCRV programma ´Cappucino´. Naar dat programma luisteren wekelijks zo´n 570.000 mensen! Gezellig!
Lees trouwens deze week in Veronica Magazine een interview met mij in de rubriek met de mooie naam´FAQ YOU´...erg leuk geworden!
P.s. Nog mooie woorden van Musicfrom.nl over '35 Some Months'! De mooie worden van FOK! (4 uit 5 sterren) had je waarschijnlijk al gelezen.
Verleden week was ik ook weer op visite geweest bij het radioprogramma van Cindy de Koning bij Omroep Brabant. Gezellig gebabbeld en 2 liedjes gespeeld. Cindy vertelde mij ook dat ik Week-CD was, hetgeen natuurlijk zeer prettig is!
Verder was ik zaterdag bij het radioprogramma ´TROS Muziekcafé´ van Daniel Dekker op Radio 2. Daar heb ik zeer prima met m’n bandje gespeeld (dezelfde geniale gasten die ook de plaat hebben ingespeeld). Het is trouwens ook erg prettig dat ´The Sun is Shining´ op de playlist staat van Radio2! Volgende week zaterdag 11 april ben ik trouwens weer bij Radio2, maar dan bij het NCRV programma ´Cappucino´. Naar dat programma luisteren wekelijks zo´n 570.000 mensen! Gezellig!
Lees trouwens deze week in Veronica Magazine een interview met mij in de rubriek met de mooie naam´FAQ YOU´...erg leuk geworden!
P.s. Nog mooie woorden van Musicfrom.nl over '35 Some Months'! De mooie worden van FOK! (4 uit 5 sterren) had je waarschijnlijk al gelezen.
dinsdag 17 maart 2009
Vanochtend bij De Heer Ontwaakt
De uitzending kan je terugluisteren via http://www.deheerontwaakt.nl
donderdag 12 maart 2009
Drukke weken
Zo, dat waren weer een paar drukke weken zeg! We zitten alweer over de helft met Motel Westcoast. Helaas! Het kan me niet lang genoeg duren. Het publiek reageert weer goed. Da’s altijd prettig. Tussendoor ben ik druk bezig met het promoten van m’n nieuwe album. Ik heb interviews terwijl ik van de ene locatie naar de andere rijd. Allemaal heel leuk dat de radiostations het erg goed vinden en me vervolgens ook draaien. Is toch wel handig als je wilt laten horen wat je zoal doet, toch?!
Ik ben ook nog in het programma “En dan nog even dit” geweest. Dat is van RTV-Oost. Ik dacht dat ik bij Willy van de Regiotap op bezoek ging. Maar nee, het was een praatprogramma. Wel heel leuk! Ze hadden een grappig intro-fimpje gemaakt waarin ook Chen te zien was (mijn zoontje. Super schattig. Ik heb daar een heel klein stukje van “Call you” gespeelt en nog even gebabbeld over de plaat. Daarna als de wiedeweerga naar Meppel. De Soundcheck haalde ik al niet meer, maar toch ging het weer erg goed. Ook nog bij Edwin Diergaarde op Radio2 geweest bij zijn programma NL. Daar was ik de albumcheck. Hebben ze nog 4 liedjes gedraaid van mijn plaat. Heel aardig van ze.
Volgende week staat er ook weer van alles op het programma: Cindy de Koning, de koning te rijk van Omroep Brabant. Ook dus nog een keer Radio 2 bij het programma 'De Heer Ontwaakt'. Moet ik even om 6 uur in Zwolle zijn… en dan fatsoenlijk 2 liedjes zingen en spelen samen met Arie Storm op gitaar, die ik ook zo gek heb gekregen om op dat tijdstip aanwezig te zijn. Maar wel erg veel zin in! Iets verderop deze maand (zaterdag 28 maart) ga ik ook nog naar Tros Muziekcafe van Daniel Dekker. Ook prettig! Dus allemaal goede ontwikkelingen zou ik zo zeggen. Hou het in de gaten hier op m’n website, Hyves of bij Seizetheday.nl van Cindy als je meer wilt weten!Groeten Julian
Ik ben ook nog in het programma “En dan nog even dit” geweest. Dat is van RTV-Oost. Ik dacht dat ik bij Willy van de Regiotap op bezoek ging. Maar nee, het was een praatprogramma. Wel heel leuk! Ze hadden een grappig intro-fimpje gemaakt waarin ook Chen te zien was (mijn zoontje. Super schattig. Ik heb daar een heel klein stukje van “Call you” gespeelt en nog even gebabbeld over de plaat. Daarna als de wiedeweerga naar Meppel. De Soundcheck haalde ik al niet meer, maar toch ging het weer erg goed. Ook nog bij Edwin Diergaarde op Radio2 geweest bij zijn programma NL. Daar was ik de albumcheck. Hebben ze nog 4 liedjes gedraaid van mijn plaat. Heel aardig van ze.
Volgende week staat er ook weer van alles op het programma: Cindy de Koning, de koning te rijk van Omroep Brabant. Ook dus nog een keer Radio 2 bij het programma 'De Heer Ontwaakt'. Moet ik even om 6 uur in Zwolle zijn… en dan fatsoenlijk 2 liedjes zingen en spelen samen met Arie Storm op gitaar, die ik ook zo gek heb gekregen om op dat tijdstip aanwezig te zijn. Maar wel erg veel zin in! Iets verderop deze maand (zaterdag 28 maart) ga ik ook nog naar Tros Muziekcafe van Daniel Dekker. Ook prettig! Dus allemaal goede ontwikkelingen zou ik zo zeggen. Hou het in de gaten hier op m’n website, Hyves of bij Seizetheday.nl van Cindy als je meer wilt weten!Groeten Julian
De Heer Ontwaakt
VARA-dj Sander de Heer (Radio 2) van 'De Heer Ontwaakt' zet van 16 tot en met 20 maart zijn mobiele studio elke dag ergens anders neer. Iedere dag oefent hij een andere baan uit, van 06.00 tot 09.00 uur live op de radio en daarna blijft hij de hele dag meewerken. A.s. dinsdag 17 maart is hij in het Dierenasiel Zwolle. En daar zal zowel ik als Wouter Hamel een mini-concert geven. Kijk op www.deheerontwaakt.nl voor meer info of om je aan te melden voor het mini-optreden.
maandag 9 maart 2009
vrijdag 27 februari 2009
woensdag 25 februari 2009
dinsdag 24 februari 2009
Strepenmeester, Evers Staat Op en TROS Muziekcafe
Veel positief nieuws!
Deze week is mijn nieuwe album door Frits Spits verkozen tot Strepenmeester op Radio2.
A.s. vrijdagochtend 27 februari zal ik te gast zijn bij Edwin Evers op Radio538 en enkele nieuwe nummers spelen.
Op zaterdagmiddag 28 maart ben ik te gast bij Daniel Dekker bij TROS Muziekcafé (Radio2).
Deze week is mijn nieuwe album door Frits Spits verkozen tot Strepenmeester op Radio2.
A.s. vrijdagochtend 27 februari zal ik te gast zijn bij Edwin Evers op Radio538 en enkele nieuwe nummers spelen.
Op zaterdagmiddag 28 maart ben ik te gast bij Daniel Dekker bij TROS Muziekcafé (Radio2).
Albumpresentatie
Het was een bijzonder leuke dag afgelopen zondag. De meeste mensen hadden gelukkig een weg kunnen vinden door de optocht, want bij ons in het zuiden vieren ze carnaval en op zondag 14:00 (exact het tijdstip waarop ik m’n presentatie hield) was DE optocht. Dat hoeft op zich geen probleem te zijn, ware het niet dat de optocht letterlijk langs het poppodium voorbij denderde… Dus straten die worden afgezet is niet iets onbekends op zo’n moment. Desalniettemin was eenieder aanwezig, ook ik.
Samen met Arie Storm (gitarist) heb ik een aantal liedjes gespeeld van m’n nieuwe plaat en het ging goed mag ik zeggen. Hij is ook zo goed, dat speelt dan vanzelf een stuk relaxter. De mensen waren ook enthousiast over het hele gebeuren en dat stemt mij gunstig. Ik vond het ook leuk te zien dat er een hoop mensen waren die ik nog niet kende. Meestal is een presentatie voor genodigden, vrienden en kennissen. Maar we hadden het zo gedaan dat iedereen mocht komen die dat wenste. Wel zo aardig toch? Daarna nog wat radio-spotjes ingesproken, met mensen op de foto en handtekeningen uitgedeeld en toen, niet geheel onbelangrijk, chinees gehaald. Een mens moet immers op gezette tijden voedselen.
Ik ben blij dat jullie mij allemaal steunen, middels jullie fijne opmerkingen, lieve woorden en natuurlijk ook middels aanschaffen van het album en concertkaartjes.
Ik hoop jullie snel weer te zien. Greets Julian
Foto's: Stillson
Samen met Arie Storm (gitarist) heb ik een aantal liedjes gespeeld van m’n nieuwe plaat en het ging goed mag ik zeggen. Hij is ook zo goed, dat speelt dan vanzelf een stuk relaxter. De mensen waren ook enthousiast over het hele gebeuren en dat stemt mij gunstig. Ik vond het ook leuk te zien dat er een hoop mensen waren die ik nog niet kende. Meestal is een presentatie voor genodigden, vrienden en kennissen. Maar we hadden het zo gedaan dat iedereen mocht komen die dat wenste. Wel zo aardig toch? Daarna nog wat radio-spotjes ingesproken, met mensen op de foto en handtekeningen uitgedeeld en toen, niet geheel onbelangrijk, chinees gehaald. Een mens moet immers op gezette tijden voedselen.
Ik ben blij dat jullie mij allemaal steunen, middels jullie fijne opmerkingen, lieve woorden en natuurlijk ook middels aanschaffen van het album en concertkaartjes.
Ik hoop jullie snel weer te zien. Greets Julian
Foto's: Stillson
donderdag 19 februari 2009
dinsdag 17 februari 2009
vrijdag 13 februari 2009
De Wereld Draait Door
Nog een week en dan komt mijn nieuwe album uit!
A.s. maandag 16 februari zal ik te gast zijn in De Wereld Draait Door. Kijken dus naar Nederland 3 om 19.30 uur.
A.s. maandag 16 februari zal ik te gast zijn in De Wereld Draait Door. Kijken dus naar Nederland 3 om 19.30 uur.
vrijdag 6 februari 2009
22 februari albumpresentatie 013
Mijn trouwste aanhangers wil ik speciaal bedanken voor hun geduld gedurende de 35 maanden. Daarom geef ik op zondag 22 februari (14.00 uur) een albumpresentatie in de Bat Cave van 013 in mijn eigen stad Tilburg. Ik zal daar met mijn piano enkele nieuwe liedjes spelen. Aan het eind van de presentatie krijg je van mij het album gesigneerd (mits gewenst uiteraard) als cadeautje mee naar huis. De entree is 15 euro (excl. servicekosten) en kaarten koop je via deze link: http://www.ticketmaster.nl/html/connect.htmI?EVNT=JUL22029Met rasse schreden gaarne, want er is ruimte voor maximaal 160 mensen. Ik zie je daar!
donderdag 5 februari 2009
35 Some Months
In 2005 bracht ik mijn eerste album uit. Een plaat waar ik maar liefst 12 jaar aan heb lopen knutselen.Met trots kan ik je vertellen dat nú het nieuwe album klaar is!
Zal ik de titel uitleggen? Ja Zjuul, doe eens gek! Het is eigenlijk vrij simpel; 35 maanden geleden kwam mijn eerste plaat uit. Dus met de titel geef ik een beetje aan dat het 35 maanden heeft geduurd alvorens de nieuwe plaat klaar was. Is weer eens wat anders dan de titel: plaat 2.
Het zal geen eeuwigheid meer duren alvorens vriend en vijand zich naar de stad kunnen begeven en in het daarvoor bestemde etablissement (lees: cd-winkel) voor een zacht prijsje mijn tweede album kunnen aanschaffen, hetzij voor zichzelf, hetzij voor een ander, maar bij voorkeur voor beiden. Het album komt uit op 20 februari.
woensdag 4 februari 2009
De Nieuwe Plaat
Ik had na het schrijven van mijn eerste plaat alweer genoeg ideeen om een complete Julian Thomas box mee te vullen, maar natuurlijk was nog niks echt af voor mijn gevoel, dus na het eerste jaar van allerlei promotionele toestanden op radio, televisie en podia voor plaat 1, was het tijd om die nieuwe ideeen af te maken. Voor mezelf had ik een aantal doelstellingen. Daar zal ik niet vreselijk diep op ingaan, want dan ben ik nog wel even zoet met typen en aangezien ik dat met 5 vingers minder moet doen, dan pak hem beet de rest van de wereld, volstaat het voor nu om te melden dat ik ze heb gehaald. De eerste en meest voor de hand liggende vraag (woehaha, voor de hand liggend!) zal zijn: op wat voor manier is deze plaat anders dan de eerste?
Nou, hij is qua tekst minder persoonlijk. Hij is ook wat losser, meer ontspannen. Kijk, bij plaat 1 moest ik van mezelf zoveel, ik had de lat op een giga hoogte gelegd, waardoor je iets van ‘jus’ mist. Ik vond dit keer dat ik gewoon moest zingen en spelen en niet teveel nadenken. Ik denk dat je die ontspannenheid zeker zult terughoren in de liedjes. Ook heb ik twee liedjes en tekst op het laatste moment gemaakt. Dat is voor mij in feite ondenkbaar, dus toch doen he?! Zo ben ik dan ook weer! Alles wat eng is moet je gewoon doen, dan ervaar je de angst en kun je het beter verwerken en dus groeien als mens, een van mijn doelstellingen in het leven in zijn algemeenheid.
Er zijn nu beduidend minder liedjes met strijkers, blazers en percussie. Haro (producer) en ik hebben onszelf constant afgevraagd: heeft dit liedje dat nodig? En vaak was het antwoord: nee. Eigenlijk is de plaat gewoon op alle fronten breder geworden alsof je een ballon opblaast. Maar bovenal staan er weer een verscheidenheid aan deuntjes op met als onderwerpen de dingen uit het leven; leuk, vrolijk, maar ook zwaardere onderwerpen als ziekte en klem zitten met je eigen gedachtes en gevoelens. Ik ben er in ieder geval wederom ontzettend blij mee en hoop jullie ook.
Toedeledoki, julian
Nou, hij is qua tekst minder persoonlijk. Hij is ook wat losser, meer ontspannen. Kijk, bij plaat 1 moest ik van mezelf zoveel, ik had de lat op een giga hoogte gelegd, waardoor je iets van ‘jus’ mist. Ik vond dit keer dat ik gewoon moest zingen en spelen en niet teveel nadenken. Ik denk dat je die ontspannenheid zeker zult terughoren in de liedjes. Ook heb ik twee liedjes en tekst op het laatste moment gemaakt. Dat is voor mij in feite ondenkbaar, dus toch doen he?! Zo ben ik dan ook weer! Alles wat eng is moet je gewoon doen, dan ervaar je de angst en kun je het beter verwerken en dus groeien als mens, een van mijn doelstellingen in het leven in zijn algemeenheid.
Er zijn nu beduidend minder liedjes met strijkers, blazers en percussie. Haro (producer) en ik hebben onszelf constant afgevraagd: heeft dit liedje dat nodig? En vaak was het antwoord: nee. Eigenlijk is de plaat gewoon op alle fronten breder geworden alsof je een ballon opblaast. Maar bovenal staan er weer een verscheidenheid aan deuntjes op met als onderwerpen de dingen uit het leven; leuk, vrolijk, maar ook zwaardere onderwerpen als ziekte en klem zitten met je eigen gedachtes en gevoelens. Ik ben er in ieder geval wederom ontzettend blij mee en hoop jullie ook.
Toedeledoki, julian
Abonneren op:
Posts (Atom)
