Na mijn eerste try-outoptreden in Zundert gaat mijn minitheatertourtje nu echt beginnen!
A.s. donderdag 22 oktober zal de premièreshow plaatsvinden in Theaterhotel de Oranjerie in Roermond. Om jullie te bedanken voor alle trouwe steun, hebben we in samenwerking met Theaterhotel de Oranjerie een speciale fan-actie opgezet. Wie deze week belt naar de Oranjerie en onder vermelding van "Julian Thomas fan-actie" zijn kaarten bestelt krijgt zijn kaartje voor en tientje in plaats van de normale toegangsprijs. Leuke actie toch? Had je al kaartjes dan is dit misschien dè gelegenheid om een vriend of vriendin eens mee te nemen naar een optreden van mij.
Hoop jullie daar weer te mogen ontmoeten.
Greets Julian
maandag 19 oktober 2009
maandag 12 oktober 2009
Mijn theater overwinning. Weer een deur verder.
Pff, het is allemaal nog aan het zakken, m’n gevoelens en gedachtes omtrent mijn theater-optreden in Zundert. Ergens vind ik het raar en een beetje stom om te zeggen, want rustig maar jongen, waar heb je het eigenlijk over? Je hebt het alleen maar over een optreden hoor! Maar voor mij was het meer dan alleen een optreden. Het was mijn tweede GIGA-strijd met mezelf. Het afgelopen jaar was een persoonlijke crusade door de grotten van Julian. Een weg die onopgemerkt onomkeerbaar was geworden: mijn eigen theateroptreden. Die eerste GIGA-strijd was mijn eerste cd die ik de helft van mijn leven geleden moest en zou maken op mijn manier, op mijn weg. Pas stoppen als ik hem had. Gelukt. En nu het optreden van 3 Oktober 2009 in cultureel centrum te Zundert. Dit zou de eerste van de zes theateroptredens worden. De mijne. Ik kon er niet meer omheen lopen, ik kon er niets anders van maken dan dat ik zou beginnen met mijn theatertour. Een jaar geleden was ik al stilletjes begonnen met nadenken, voorbereiden (en ontkennen), vanwege de toendertijd geplande theatertour die dus te vroeg bleek. Het is gewoon uitstel van executie, want er kwamen nieuwe data en de eerste daarvan zou 3 Oktober worden. Dag en nacht was ik bezig, ook in het weekend 6 maanden lang, op 4 dagen na. Toen heb ik mezelf gedwongen er even uit te stappen en er niet mee bezig te zijn. Een deel van mij kon het maar moeilijk (lees: niet) loslaten. Het deel dat altijd zeikt, het deel dat alles perfect wil, maar ook het deel dat ergens groot gelijk heeft en die oog voor detail heeft en mij niet wil zien falen. Angst inderdaad. Als angst zou lijken op een persoon, zou ik op die persoon lijken. De druk van het niet mogen maken van fouten is een ingewikkeld proces. Zeker als je een project als een theatertour hebt, kom je dat ingewikkeld proces ten volle tegen. Dus tevens bij deze een tip voor vrouwen die willen afvallen: start je eigen theatertour!
Zelfs toen ik naar Zundert reed wilde ik bij elke opmerking die m’n navigatie uitkraamde telkens het tegenovergestelde uitvoeren, om maar zo ver mogelijk van de plek der plekken te geraken. Maar ik wist dat ik dit moest en zou gaan doen. Al had ik de mogelijkheid om ervoor te vluchten, dan had ik dat niet gedaan. Ik ga erdoorheen is mijn motto als men mij al mag betrappen op het hebben van een motto. Dit afgelopen jaar voelde onbekend. Ik begaf me op onbekend terrein in mijn leven. Alles was nieuw, maar ik kreeg al gauw een signaal van de realiteit. Ik herkende mezelf namelijk op de poster bij het theater. Ik werd binnen hartelijk begroet door de mensen van het theater. Ook dan nog hoopt een stemmetje dat het betreffende personeel geen idee heeft wie ik ben en wat ik er kom doen en dat vanavond iets anders op het programma staat en dat eigenlijk heel die Julian Thomas ook de rest van het jaar niet in de boekjes voorkomt. Ik zag de bandleden binnen, ook een bevestiging. Ik zag de mannen van het licht en geluid, een bevestiging. Ik zag het podium en vooral mijn spullen, maar knipperen hielp niet. Bij de soundcheck zag ik allerlei toetsen op m’n piano, maar eigenlijk was ik helemaal murw geslagen van het 6 maanden spelen. Ik moest iets onmogelijks doen: vertrouwen op mijn talent en los laten, de allergrootste nachtmerrie voor het deel in mij waar ik het zojuist over had. Maar gek genoeg had ik 3 weken voor het optreden al een en ander kunnen los laten, hoewel de drang om toch telkens de grip te hervatten enorm was. Ik was in een fase terecht gekomen waarbij ik overtuigd was van mijn ultieme voorbereiding. Ik kon absoluut niets MEER doen wat m’n voorbereidingen naar een hoger plan kon brengen. Alles in mijn macht had ik gedaan. Dat voelde goed. Ik was eindelijk tevreden en de perfectie in mij moest toegeven dat MEER niet mogelijk was. Ik ben overdonderd door alle momenten omtrent het eerste theaterconcert. Overdonderd door de lange weg ernaartoe (nee, Zundert ligt niet ver van mij vandaan, ik bedoel figuurlijk). Vaak is die weg onzichtbaar, omdat men zich blind staart op het einddoel. Bij mij was dat gelukkig niet zo. Ik kon erg genieten van het pad, of in ieder geval de ontwikkelingen duidelijk ervaren, want genieten is misschien een te groot woord. Ook ben ik overdonderd door de momenten NA 3 Oktober, want ik had zo scherp gekeken naar 3 Oktober dat ik mij niet bewust was van het feit dat een 4 Oktober ook nog een mogelijkheid was. Deze dag bestond gewoon niet. Sowieso bestond er niks meer na 3 Oktober. Al met al weer een deur verder. Het is allemaal zo verschrikkelijk boeiend voor diegene die het wil en kan zien. Hoe de innerlijke processen verlopen en hoe heftig het gevecht met jezelf kan zijn. Hoeveel karaktereigenschappen een mens heeft en wat voor listen het gebruikt om je over te halen dingen te doen. In het verlengde van die laatste opmerking wil ik mijn verhaal afsluiten met onderstaande foto.
Liefs Julian
Zelfs toen ik naar Zundert reed wilde ik bij elke opmerking die m’n navigatie uitkraamde telkens het tegenovergestelde uitvoeren, om maar zo ver mogelijk van de plek der plekken te geraken. Maar ik wist dat ik dit moest en zou gaan doen. Al had ik de mogelijkheid om ervoor te vluchten, dan had ik dat niet gedaan. Ik ga erdoorheen is mijn motto als men mij al mag betrappen op het hebben van een motto. Dit afgelopen jaar voelde onbekend. Ik begaf me op onbekend terrein in mijn leven. Alles was nieuw, maar ik kreeg al gauw een signaal van de realiteit. Ik herkende mezelf namelijk op de poster bij het theater. Ik werd binnen hartelijk begroet door de mensen van het theater. Ook dan nog hoopt een stemmetje dat het betreffende personeel geen idee heeft wie ik ben en wat ik er kom doen en dat vanavond iets anders op het programma staat en dat eigenlijk heel die Julian Thomas ook de rest van het jaar niet in de boekjes voorkomt. Ik zag de bandleden binnen, ook een bevestiging. Ik zag de mannen van het licht en geluid, een bevestiging. Ik zag het podium en vooral mijn spullen, maar knipperen hielp niet. Bij de soundcheck zag ik allerlei toetsen op m’n piano, maar eigenlijk was ik helemaal murw geslagen van het 6 maanden spelen. Ik moest iets onmogelijks doen: vertrouwen op mijn talent en los laten, de allergrootste nachtmerrie voor het deel in mij waar ik het zojuist over had. Maar gek genoeg had ik 3 weken voor het optreden al een en ander kunnen los laten, hoewel de drang om toch telkens de grip te hervatten enorm was. Ik was in een fase terecht gekomen waarbij ik overtuigd was van mijn ultieme voorbereiding. Ik kon absoluut niets MEER doen wat m’n voorbereidingen naar een hoger plan kon brengen. Alles in mijn macht had ik gedaan. Dat voelde goed. Ik was eindelijk tevreden en de perfectie in mij moest toegeven dat MEER niet mogelijk was. Ik ben overdonderd door alle momenten omtrent het eerste theaterconcert. Overdonderd door de lange weg ernaartoe (nee, Zundert ligt niet ver van mij vandaan, ik bedoel figuurlijk). Vaak is die weg onzichtbaar, omdat men zich blind staart op het einddoel. Bij mij was dat gelukkig niet zo. Ik kon erg genieten van het pad, of in ieder geval de ontwikkelingen duidelijk ervaren, want genieten is misschien een te groot woord. Ook ben ik overdonderd door de momenten NA 3 Oktober, want ik had zo scherp gekeken naar 3 Oktober dat ik mij niet bewust was van het feit dat een 4 Oktober ook nog een mogelijkheid was. Deze dag bestond gewoon niet. Sowieso bestond er niks meer na 3 Oktober. Al met al weer een deur verder. Het is allemaal zo verschrikkelijk boeiend voor diegene die het wil en kan zien. Hoe de innerlijke processen verlopen en hoe heftig het gevecht met jezelf kan zijn. Hoeveel karaktereigenschappen een mens heeft en wat voor listen het gebruikt om je over te halen dingen te doen. In het verlengde van die laatste opmerking wil ik mijn verhaal afsluiten met onderstaande foto.
Liefs Julian
donderdag 1 oktober 2009
Aftellen
Nog een aantal uren en mijn theatertour gaat beginnen.
Ik merk dat ik nu in de fase zit van “stilte voor de storm”. Dat is eigenlijk al 2 weken zo, maar als ik me na een periode van 6 maanden onstilte ineens rustig begin te voelen, dan durf ik dat niet hardop te geloven, anders ben ik bang dat het weer heel snel weg gaat. Dus leek het mij eerst handig om te kijken of dat ‘rustige’ gevoel van plan was langer bij mij te blijven plakken, of juist bij wijze van vergissing alsnog plaats zou gaan maken voor blinde paniek. Zo van, Oh shit, we hebben hem het verkeerde gevoel gegeven. Hij moet juist blinde paniek, geen yin yang. Maar vooralsnog moet ik zeggen dat ik naar omstandigheden rustig ben. Wellicht zijn de reserves qua blinde paniek gevoelens, die ik al sinds Oktober vorig jaar mocht voelen, volledig uitgeput. Andere reden is uiteraard mijn voorbereiding. Er is niets wat ik niet heb gedaan om zo error-less mogelijk ervoor klaar te zijn. Ik heb zelfs schema’s gemaakt met een uitgebreide analyse van elk liedje waar struikelblokken zijn voor mij. Waarbij het veilige gebied de kleur groen heeft en het struikelblokgebied de kleur oranje. Valt mee he dat ik niet rood heb gepakt. Alleen toen kwam er zo’n theater-uitmarktdag, wat inhoud (of met dt) dat je een paar liedjes komt doen bij een van de desbetreffende theaters en aan het inlooppubliek dat niet zo bekend is met je muziek alvast een tipje van de sluier kunt oplichten, of een topje van de ijsberg, of het hek van de dam, of eh... gewoon kunt laten horen wat je eigenlijk doet. Aldoende kwam ik erachter dat mijn uitgebreide analyse niet geheel in de lijn van mijn verwachting lag, daar de stress-factor bij zo’n uitmarkt gebeuren in verhouding tot de stress-factor wanneer ik thuis in mijn hok zit te spelen van een dusdanig verschil is, dat je kunt stellen dat oranje eigenlijk wel groen moet zijn en andersom. Afijn, de weg ernaartoe was heeeeel leerzaam en ik ben blij dat ik daar een hoop van mee kreeg en dus niet alleen maar heb gekeken naar het einddoel, waardoor ik kan spreken van een geslaagd project, nog voordat ik ergens heb gespeeld. Hmm, toch een beetje yin yang merk ik. Ik hoop tot zaterdag, of een andere keer.
Julian
Ik merk dat ik nu in de fase zit van “stilte voor de storm”. Dat is eigenlijk al 2 weken zo, maar als ik me na een periode van 6 maanden onstilte ineens rustig begin te voelen, dan durf ik dat niet hardop te geloven, anders ben ik bang dat het weer heel snel weg gaat. Dus leek het mij eerst handig om te kijken of dat ‘rustige’ gevoel van plan was langer bij mij te blijven plakken, of juist bij wijze van vergissing alsnog plaats zou gaan maken voor blinde paniek. Zo van, Oh shit, we hebben hem het verkeerde gevoel gegeven. Hij moet juist blinde paniek, geen yin yang. Maar vooralsnog moet ik zeggen dat ik naar omstandigheden rustig ben. Wellicht zijn de reserves qua blinde paniek gevoelens, die ik al sinds Oktober vorig jaar mocht voelen, volledig uitgeput. Andere reden is uiteraard mijn voorbereiding. Er is niets wat ik niet heb gedaan om zo error-less mogelijk ervoor klaar te zijn. Ik heb zelfs schema’s gemaakt met een uitgebreide analyse van elk liedje waar struikelblokken zijn voor mij. Waarbij het veilige gebied de kleur groen heeft en het struikelblokgebied de kleur oranje. Valt mee he dat ik niet rood heb gepakt. Alleen toen kwam er zo’n theater-uitmarktdag, wat inhoud (of met dt) dat je een paar liedjes komt doen bij een van de desbetreffende theaters en aan het inlooppubliek dat niet zo bekend is met je muziek alvast een tipje van de sluier kunt oplichten, of een topje van de ijsberg, of het hek van de dam, of eh... gewoon kunt laten horen wat je eigenlijk doet. Aldoende kwam ik erachter dat mijn uitgebreide analyse niet geheel in de lijn van mijn verwachting lag, daar de stress-factor bij zo’n uitmarkt gebeuren in verhouding tot de stress-factor wanneer ik thuis in mijn hok zit te spelen van een dusdanig verschil is, dat je kunt stellen dat oranje eigenlijk wel groen moet zijn en andersom. Afijn, de weg ernaartoe was heeeeel leerzaam en ik ben blij dat ik daar een hoop van mee kreeg en dus niet alleen maar heb gekeken naar het einddoel, waardoor ik kan spreken van een geslaagd project, nog voordat ik ergens heb gespeeld. Hmm, toch een beetje yin yang merk ik. Ik hoop tot zaterdag, of een andere keer.
Julian
Abonneren op:
Posts (Atom)
