And now the end is near

Soms begrijp ik mezelf niet. En nu is bijvoorbeeld zo'n soms. Die voorbereidingen van mij voor de tour, waar ik het al in een vorig blogje over had, waren zeg maar van het kaliber 'ben je verder wel helemaal in orde?!' Zo ontzettend uitgebreid, onmogelijk en nog veel meer van dat soort woorden om perfectie kracht bij te zetten. Een ernstig zieke vorm van voorbereiden vanuit het oogpunt niets aan het toeval over te laten. In retrospect betekende het in feite de les leren dat ik controle wilde hebben over zaken waar ik geen controle over kon hebben. Er is namelijk, zo ontdek ik steeds, een grens aan controle. Het moment van een optreden zelf is eigenlijk 1 grote NIET-controle. Het ultieme moment van loslaten van alles wat ik ervoor heb gedaan. Al het werk, de analyses, het repeteren; loslaten. gaan. leven. spannend dus. wat ik wil zeggen, want ik ben alweer aan het ratelen als een... ouwe fiets...of iets anders ratelend, is dat ik nu in het bijzondere vaarwater ben terecht gekomen waarbij ik het haast niet kan geloven dat ik er nog maar eentje heb. 27 November in Helmond zal de allerlaatste zijn. Het spel is uit. Lampen uit, afbreken, koffers inpakken, deurtje dicht, een ingewikkeld hoofdstuk in mijn leven; klaar. En wat ik dus nog meer niet kan geloven, is dat ik het niet kan geloven, want ik begon mijn voorbereidingen met een gevoel van als ik dit maar overleef en nu al heb ik een gevoel van waarom is het de laatste? Ik zou willen dat het er meer waren. 286 meer bijvoorbeeld. Het bandje (nog een keer: op drums Andre Hoekstra, op bas lene te Voortwis, op gitaar Jules Pasdeloup) begint steeds meer op elkaar ingespeeld te raken en nu moeten we stoppen. Ik voel me best verdrietig. Ik zie nog maar 1 rode stip op mijn landkaart aan de muur bij Helmond. Alle andere 5 optredens heb ik inmiddels met een speciale zilvermarker gemarkeerd op de kaart. Deze kunnen nooit meer van de kaart worden gewist, wat ook mijn bedoeling is. Deze 6 optredens zijn namelijk heel bijzonder voor mij. Het waren mijn optredens. Maar ook waren het jullie optredens. Jullie waren erbij. Jullie hebben niet alleen een artiest gezien voor het geval het iemand mocht zijn ontgaan, maar juist meer een mens midden in zijn ontwikkeling. Dank jullie voor je support. Dank jullie voor het verspreiden van het nieuws van mijn muziek. Wellicht tot ziens bij de laatste. Tot ziens in Helmond.

Julian

Julian Thomas’ worldtour 2009

Nog maar net begonnen en toch al over de helft.. rara politiepet? Ik vind het nu al jammer. Met name omdat ik uit ervaring kan zeggen dat bij de twee theatertours van Motel Westcoast juist die eerste 6 optredens nodig waren om een soort van ritme te kunnen ontwikkelen en om in een ander vaarwater terecht te komen dan... eh nou ja die eerste 6 optredens dus, waarbij ‘zoeken’ iets meer ‘voelen’ wordt. Waarbij spanning verschuift naar gezonde spanning en waarbij... mayonaise, belgische mayonaise wordt om het maar zo uit te leggen (noot aan diegene die op dit moment nog immer in het duister tasten van wat ik bedoel te zeggen: de belgische is lekkerder!). Deze tour met 6 optredens vliegen voorbij. Het bandje en ik beginnen er nu pas een beetje klaar voor te worden om nog 70 optredens te doen. Maar nee, het mocht niet zo zijn.
Verder vind ik het echt heeeeel stoer dat er mensen zijn die een kaartje hebben gekocht voor een optreden van mij. Het is een direct signaal van steun. Dat geldt ook voor de reacties tijdens en na het optreden. Zowel persoonlijk als via kaartjes, de mail en Hyves. Dank u daarvoor. En dan nu nog maar twee te gaan. 14 November in Goirle en 27 November in Helmond. Wat zal ik daarna eens ga doen? Wie het weet mag het zeggen.

Liefs Julian