Mijn theater overwinning. Weer een deur verder.

Pff, het is allemaal nog aan het zakken, m’n gevoelens en gedachtes omtrent mijn theater-optreden in Zundert. Ergens vind ik het raar en een beetje stom om te zeggen, want rustig maar jongen, waar heb je het eigenlijk over? Je hebt het alleen maar over een optreden hoor! Maar voor mij was het meer dan alleen een optreden. Het was mijn tweede GIGA-strijd met mezelf. Het afgelopen jaar was een persoonlijke crusade door de grotten van Julian. Een weg die onopgemerkt onomkeerbaar was geworden: mijn eigen theateroptreden. Die eerste GIGA-strijd was mijn eerste cd die ik de helft van mijn leven geleden moest en zou maken op mijn manier, op mijn weg. Pas stoppen als ik hem had. Gelukt. En nu het optreden van 3 Oktober 2009 in cultureel centrum te Zundert. Dit zou de eerste van de zes theateroptredens worden. De mijne. Ik kon er niet meer omheen lopen, ik kon er niets anders van maken dan dat ik zou beginnen met mijn theatertour. Een jaar geleden was ik al stilletjes begonnen met nadenken, voorbereiden (en ontkennen), vanwege de toendertijd geplande theatertour die dus te vroeg bleek. Het is gewoon uitstel van executie, want er kwamen nieuwe data en de eerste daarvan zou 3 Oktober worden. Dag en nacht was ik bezig, ook in het weekend 6 maanden lang, op 4 dagen na. Toen heb ik mezelf gedwongen er even uit te stappen en er niet mee bezig te zijn. Een deel van mij kon het maar moeilijk (lees: niet) loslaten. Het deel dat altijd zeikt, het deel dat alles perfect wil, maar ook het deel dat ergens groot gelijk heeft en die oog voor detail heeft en mij niet wil zien falen. Angst inderdaad. Als angst zou lijken op een persoon, zou ik op die persoon lijken. De druk van het niet mogen maken van fouten is een ingewikkeld proces. Zeker als je een project als een theatertour hebt, kom je dat ingewikkeld proces ten volle tegen. Dus tevens bij deze een tip voor vrouwen die willen afvallen: start je eigen theatertour!

Zelfs toen ik naar Zundert reed wilde ik bij elke opmerking die m’n navigatie uitkraamde telkens het tegenovergestelde uitvoeren, om maar zo ver mogelijk van de plek der plekken te geraken. Maar ik wist dat ik dit moest en zou gaan doen. Al had ik de mogelijkheid om ervoor te vluchten, dan had ik dat niet gedaan. Ik ga erdoorheen is mijn motto als men mij al mag betrappen op het hebben van een motto. Dit afgelopen jaar voelde onbekend. Ik begaf me op onbekend terrein in mijn leven. Alles was nieuw, maar ik kreeg al gauw een signaal van de realiteit. Ik herkende mezelf namelijk op de poster bij het theater. Ik werd binnen hartelijk begroet door de mensen van het theater. Ook dan nog hoopt een stemmetje dat het betreffende personeel geen idee heeft wie ik ben en wat ik er kom doen en dat vanavond iets anders op het programma staat en dat eigenlijk heel die Julian Thomas ook de rest van het jaar niet in de boekjes voorkomt. Ik zag de bandleden binnen, ook een bevestiging. Ik zag de mannen van het licht en geluid, een bevestiging. Ik zag het podium en vooral mijn spullen, maar knipperen hielp niet. Bij de soundcheck zag ik allerlei toetsen op m’n piano, maar eigenlijk was ik helemaal murw geslagen van het 6 maanden spelen. Ik moest iets onmogelijks doen: vertrouwen op mijn talent en los laten, de allergrootste nachtmerrie voor het deel in mij waar ik het zojuist over had. Maar gek genoeg had ik 3 weken voor het optreden al een en ander kunnen los laten, hoewel de drang om toch telkens de grip te hervatten enorm was. Ik was in een fase terecht gekomen waarbij ik overtuigd was van mijn ultieme voorbereiding. Ik kon absoluut niets MEER doen wat m’n voorbereidingen naar een hoger plan kon brengen. Alles in mijn macht had ik gedaan. Dat voelde goed. Ik was eindelijk tevreden en de perfectie in mij moest toegeven dat MEER niet mogelijk was. Ik ben overdonderd door alle momenten omtrent het eerste theaterconcert. Overdonderd door de lange weg ernaartoe (nee, Zundert ligt niet ver van mij vandaan, ik bedoel figuurlijk). Vaak is die weg onzichtbaar, omdat men zich blind staart op het einddoel. Bij mij was dat gelukkig niet zo. Ik kon erg genieten van het pad, of in ieder geval de ontwikkelingen duidelijk ervaren, want genieten is misschien een te groot woord. Ook ben ik overdonderd door de momenten NA 3 Oktober, want ik had zo scherp gekeken naar 3 Oktober dat ik mij niet bewust was van het feit dat een 4 Oktober ook nog een mogelijkheid was. Deze dag bestond gewoon niet. Sowieso bestond er niks meer na 3 Oktober. Al met al weer een deur verder. Het is allemaal zo verschrikkelijk boeiend voor diegene die het wil en kan zien. Hoe de innerlijke processen verlopen en hoe heftig het gevecht met jezelf kan zijn. Hoeveel karaktereigenschappen een mens heeft en wat voor listen het gebruikt om je over te halen dingen te doen. In het verlengde van die laatste opmerking wil ik mijn verhaal afsluiten met onderstaande foto.

Liefs Julian