Slechts enkele weken...

Het is nu exact 2 weken geleden dat Jaz werd geboren en op dit uur hadden Kim en ik onze eerste en tevens laatste momenten samen met Jaz in het ziekenhuis.
Het voelt als 2 maanden geleden. Zoveel zware keuzes moeten maken in een belachelijk kort tijdsbestek dat heel je gevoel van tijd helemaal verloren raakt. Zoveel emoties gevoeld. En nog.
We zijn hier in het westen gespecialiseerd om altijd vooruit te plannen, vooruit te denken, te controleren, structuur aan te brengen en orde te scheppen. Dat zorgt voor verwachtingen.

Dat na 8 maanden zwangerschap het leven je op een verkeerd, nee wacht ‘ander’ spoor zet hadden we niet verwacht. Niemand eigenlijk. We weten allemaal van het bestaan ervan. Allemaal hebben we wel eens gehoord over verschrikkelijke dingen, zoals de dood en helaas maken een aantal het ook mee, maar in feite hebben we op school geleerd wat een berg- en dalparabool is, hoe je taart zegt in het frans (gateau), hoe je een koeienoog moet ontleden (ik was die dag niet op school, prijs de heer), waarom de romeinen….eh… deden wat ze deden (ik was die dag ook niet op school, prijs de heer), hoe je een degelijke lay-up maakt enzovoorts. Ik kan me niet herinneren dat ik ook maar iets over ‘het leven’ geleerd heb. En aan de vele reacties van alle vrienden, kennissen enzo te merken, ben ik niet de enige geweest. Controle en verwachtingen en geen situaties waarin woorden ons ontbreken. Toch heeft ‘het leven’ af en toe andere plannen. Als je dat maar weet. We hebben het zwaar, maar ik ben heel trots op Kim. Hoe sterk ze zich heeft gehouden tijdens de eerste uren dat we wisten dat Jaz z’n hart stil stond. Tijdens de gesprekken die we in de nacht op de bank hadden, het in elkaars armen janken en toch al bezig waren met bizarre keuzes over de bijzondere bevalling die ons te wachten stond. Obductie, of niet? Crematie en begraven. Hoe wij afscheid wilden nemen van Jaz. Afscheid, terwijl die trein van verwachtingen en orde al 8 maanden in volle vaart vooruit stevende op nieuw leven. Alles was klaar. Z’n bedje, z’n kleren, de kaartjes, de bedankjes, z’n speentjes, z’n luiers. Afscheid.

Ik had rap door dat ik in een hoofdstuk was beland dat ik niet fijn ging vinden. Ik wist ook dat het een hoofdstuk was waar ik niet uit kon ontsnappen. Ik kon niet gauw een ander boek pakken. Ik kon niet terug. Ik probeerde nog verschillende keren opnieuw te lezen, alsof ik niet goed begreep wat er stond. Dat heb ik vele dagen geprobeerd, nu trouwens nog wel eens. Maar er staat telkens hetzelfde. Jaz is dood. Ik kon er alleen maar doorheen; op 2 manieren. Blind, handen voor de ogen en rennen. De ontkenning. Of rechte rug, door wandelen, ogen open, klappen opvangen en eigenlijk het leven ontmoeten en echt spontane keuzes maken, jezelf en elkaar werkelijk tegenkomen… want dit stond niet gepland. Echt elk nieuw uur op je verstand en gevoel vertrouwen. Op elkaar vertrouwen en weten dat ook dit te tillen is uiteindelijk. Trots op Kim dus, dat ook zij wist wat haar en ons te wachten stond en toch doorliep, verslagen weliswaar, maar toch doorliep. Dat je samen onbekend terrein bewandelt en ook hierover dezelfde normen blijkt te hebben. Het bevestigt allemaal nog maar eens dat het bijzondere gevoel dat ik had 14 en een half jaar geleden, niet voor niks bijzonder was. We krijgen nog dagelijks klappen van het leven. We betrappen onszelf er nog op dat we soms denken dat iedereen een spelletje speelt en dat dadelijk Jaz gewoon geboren wordt. Het lijkt inderdaad gewoon een slechte film, zoals ook wel wordt gezegd.

Ikzelf zeg in ‘don’t ever let it get you down’ Life’s specialty seems to be watching you fail . En ‘fail’ kan ook wel worden vervangen door ‘suffer’ (nee, niet het nederlandse woord) Maar misschien is het uiteindelijk ‘Grow’.
Het is in ieder geval mijn persoonlijke ervaring, meerdere keren, dat pijn je de mogelijkheid geeft om te groeien. Als je het kunt zien. Maar ook als je net als ik niet teveel gelooft in berg- en dalparabolen, of de Romeinen, maar juist meer in het leven.

Liefs en dank jullie wel voor de lieve woorden, ook al hadden jullie er geen woorden voor. Het voelt wel zo.
Julian